Een onrustige nacht. Niet het gevolg van de thriller die we gekeken hebben. Oorzaak?
Middenin de nacht hoor ik hoe de regen en hagel tegen de ramen beuken. Misschien dat dit me wakker gehouden heeft. Ik bedenk dat ik achteraf beter op zaterdag m'n kilometers had kunnen maken, het was zo'n lekker weer gisteren. Terug draaien kan niet, kan alleen maar hopen dat het straks meevalt. Uiteindelijk toch in slaap gevallen. Als ik wakker word, klinkt het droog (geen getik tegen de ramen). Ik besluit nog even te blijven liggen. Dat even wordt iets langer. Dan hoor ik een heel bekend geluid. Weer regen. Oh wat baal ik, was ik er toch maar eerder uit gegaan.
Zaterdag 29 december
Helaas een wat mindere nacht (ook niet over Tim gedroomd).
In de ochtend mag ik weer een uur fietsen op de hometrainer. Behoorlijk saai en daarom lekker om met muziek te fietsen. Voor dit doel hebben we een disc-man bevestigd op deze hometrainer. Om niet iedereen mee te laten genieten van mijn muziek, oftewel om de kids niet wakker te maken, heb ik daarbij oortjes in. Nu hebben die de neiging om op mysterieuze wijze te verdwijnen. De dader heet; Niemand. Zo hebben we in huis nog wel meer aparte natuurkundige wetten; alles kan de kast uit, maar niets kan de kast terug in......
Na een zoektocht naar bruikbare oortjes, stap ik op die fiets, om er een uur later totaal bezweet weer af te komen. Wel goed mijn best gedaan dus!
's Middags de boodschappen gaan doen, aangezien ik maandag werk en het dinsdag natuurlijk Nieuwjaarsdag is. Dit zelfde idee hebben meerdere mensen, maar al met al valt de drukte toch niet tegen. In verband met de aanstaande verkoop, nog even naar mijn moeders flat. Aan het eind van de middag eten we heerlijke zelfgemaakte kippensoep. Daarna geef ik mezelf 'vrij' en mag ik aan mijn 'verslaving' toegeven; spelletje Ruzzle dus. Afsluiten met een thriller op TV en dan bijtijds naar bed. Morgen 'maar' 16 km te lopen, klinkt als niet zoveel, maar moet nog wel gelopen worden.....
In de ochtend mag ik weer een uur fietsen op de hometrainer. Behoorlijk saai en daarom lekker om met muziek te fietsen. Voor dit doel hebben we een disc-man bevestigd op deze hometrainer. Om niet iedereen mee te laten genieten van mijn muziek, oftewel om de kids niet wakker te maken, heb ik daarbij oortjes in. Nu hebben die de neiging om op mysterieuze wijze te verdwijnen. De dader heet; Niemand. Zo hebben we in huis nog wel meer aparte natuurkundige wetten; alles kan de kast uit, maar niets kan de kast terug in......
Na een zoektocht naar bruikbare oortjes, stap ik op die fiets, om er een uur later totaal bezweet weer af te komen. Wel goed mijn best gedaan dus!
's Middags de boodschappen gaan doen, aangezien ik maandag werk en het dinsdag natuurlijk Nieuwjaarsdag is. Dit zelfde idee hebben meerdere mensen, maar al met al valt de drukte toch niet tegen. In verband met de aanstaande verkoop, nog even naar mijn moeders flat. Aan het eind van de middag eten we heerlijke zelfgemaakte kippensoep. Daarna geef ik mezelf 'vrij' en mag ik aan mijn 'verslaving' toegeven; spelletje Ruzzle dus. Afsluiten met een thriller op TV en dan bijtijds naar bed. Morgen 'maar' 16 km te lopen, klinkt als niet zoveel, maar moet nog wel gelopen worden.....
Vrijdag 28 december
Vannacht voor het eerst over Tim gedroomd. Hij verscheen in mijn droom als 4- of 5-jarig jongetje. Hij was op onze zolder en ging liggen op het bed van Lisanne. Volgens mij wist ik dat ik aan het dromen was, want ik ging gelijk naar hem toe en gaf hem een heerlijke knuffel. Wat voelde dat goed! Helaas duurde deze droom maar kort, maar beter kort dan helemaal niet. Ik ga voor het vervolg.........
Vandaag niets bijzonders op het programma. Natuurlijk wel hardlopen. Omdat ik in mijn 'rust-week' zit, zondag maar 16 km in het vooruitzicht, doe ik vanochtend een wat intensievere korte loop. Een paar keer in een behoorlijk tempo het viaduct omhoog lopen (viaduct bij het rangeerterrein, dus best een aardig stukje). Zwaar vind ik dit en je wil niet weten hoe ik boven kom. Tong bijna op de knieën, maar alles voor het goede doel.
Na de luie dag van gisteren, staan er nu wel wat huishoudelijke klussen op mijn to-do lijstje. Op het gemak alles afgehandeld, 's middags nog een zenuwen-spel met Lisanne en Rick gespeeld: Zoom-in. Verloren. Ik kan beter gaan Ruzzlen, daar win ik tegenwoordig zelfs af en toe een spelletje. 's Avonds weer een deel van The Voice kids gekeken. Wat lijkt me dat heerlijk als je zo kan zingen als sommigen van hen doen! Helaas, ik heb al meerdere keren in mijn leven gehoord; "wat zing jij vals". Weinig hoop voor mezelf dus (wat zingen betreft dan). Ik ga wel hoopvol slapen....
Vandaag niets bijzonders op het programma. Natuurlijk wel hardlopen. Omdat ik in mijn 'rust-week' zit, zondag maar 16 km in het vooruitzicht, doe ik vanochtend een wat intensievere korte loop. Een paar keer in een behoorlijk tempo het viaduct omhoog lopen (viaduct bij het rangeerterrein, dus best een aardig stukje). Zwaar vind ik dit en je wil niet weten hoe ik boven kom. Tong bijna op de knieën, maar alles voor het goede doel.
Na de luie dag van gisteren, staan er nu wel wat huishoudelijke klussen op mijn to-do lijstje. Op het gemak alles afgehandeld, 's middags nog een zenuwen-spel met Lisanne en Rick gespeeld: Zoom-in. Verloren. Ik kan beter gaan Ruzzlen, daar win ik tegenwoordig zelfs af en toe een spelletje. 's Avonds weer een deel van The Voice kids gekeken. Wat lijkt me dat heerlijk als je zo kan zingen als sommigen van hen doen! Helaas, ik heb al meerdere keren in mijn leven gehoord; "wat zing jij vals". Weinig hoop voor mezelf dus (wat zingen betreft dan). Ik ga wel hoopvol slapen....
Donderdag 27 december
Lekker bijkomen van de Kerstdagen. Ik moet niks. Niet werken, niet hardlopen, geen huishoudelijke klusjes. Niet dat ik een hekel aan het bovenstaande heb, maar het idee dat ik kan doen wat ik wil, voelt heerlijk. Langzaam opstarten, krantje lezen, weinig eten! Ondanks, of misschien juist doordat ik alles langzaam doe, vliegt de dag voorbij. 's Middags moet ik toch even voor taxichauffeur spelen en daarna met Iris naar de huisarts.
Na het avondeten gezellig bij een vriendin op bezoek, lekker bijkletsen. Op vrijdag ga ik weer naar huis, met een, heel attent, 'nieuwjaarscadeau'. Alvast een bijdrage voor wat er komen gaat, de marathon dus. Super lief.
Thuis word ik nog verwelkomd door alle kinderen, tja de jeugd heeft vakantie.......
Ik duik gauw mijn bed in.
Na het avondeten gezellig bij een vriendin op bezoek, lekker bijkletsen. Op vrijdag ga ik weer naar huis, met een, heel attent, 'nieuwjaarscadeau'. Alvast een bijdrage voor wat er komen gaat, de marathon dus. Super lief.
Thuis word ik nog verwelkomd door alle kinderen, tja de jeugd heeft vakantie.......
Ik duik gauw mijn bed in.
Woensdag 26 december
Vanochtend een trage start. Tja dat krijg je als je als 'iets oudere' mee wilt doen met de jongeren, of als ochtendmens het ritme van de avondmensen probeert te evenaren....
Vanavond gaan we gourmetten. De kinderen liggen nog lekker op bed, wij staan in de keuken te snijden. Traditiegetrouw heb ik altijd teveel. Erfelijk belast, denk ik. Mijn moeder was ook altijd bang dat ze te weinig eten had. Toen Mart de eerste keer bij ons thuis kwam eten, heeft hij behoorlijk zijn best gedaan. Dit was voor mijn moeder een teken dat ze meer moest koken. Dit at Mart, beleefd als hij was, weer allemaal op. Na een aantal keer, toen we Mart bijna de deur uit konden rollen, kwam de aap uit de mouw. Sindsdien was de gevleugelde uitdrukking als mijn moeder gekookt had; "het was lekker, maar niet veel", en elke keer schrok ze hier toch even van.
Maar met gourmetten heb ik moeite om een goede hoeveelheid in te schatten en dan liever maar iets teveel dan te weinig...
Vanavond gaan we gourmetten. De kinderen liggen nog lekker op bed, wij staan in de keuken te snijden. Traditiegetrouw heb ik altijd teveel. Erfelijk belast, denk ik. Mijn moeder was ook altijd bang dat ze te weinig eten had. Toen Mart de eerste keer bij ons thuis kwam eten, heeft hij behoorlijk zijn best gedaan. Dit was voor mijn moeder een teken dat ze meer moest koken. Dit at Mart, beleefd als hij was, weer allemaal op. Na een aantal keer, toen we Mart bijna de deur uit konden rollen, kwam de aap uit de mouw. Sindsdien was de gevleugelde uitdrukking als mijn moeder gekookt had; "het was lekker, maar niet veel", en elke keer schrok ze hier toch even van.
Maar met gourmetten heb ik moeite om een goede hoeveelheid in te schatten en dan liever maar iets teveel dan te weinig...
Dinsdag 25 december
Eerste Kerstdag. Traditioneel een zeer uitgebreid Kerstontbijt. Echter de planning is eerst een stukje lopen en daarna even bij mijn moeder op bezoek en dan 'ontbijten' we aan het begin van de middag. Een tijd die in de smaak valt bij onze kinderen. Zo gezegd, zo gedaan. Toch iets later vertrokken dan gewild. In een, voor mijn doen, aardig tempo een kleine 5 km afgelegd. Douchen en vervolgens in de auto naar mijn moeder. Daar hadden ze het kerstontbijt al achter de rug. Met de mooie kerstversiering zeker nog helemaal in de kerstsfeer. Voor het middageten vertrek ik weer naar huis om daar te gaan ontbijten. Heerlijk.
Maandag 24 december
Het uit bed komen voelt wat stijf. De naweeën van die 20 km van gisteren. Voor de rest lijkt het een dag als alle anderen. Vroeg op om te werken, iets eerder klaar vanwege Kerstavond. Het wordt me veel gevraagd, maar ik zie niet heel erg op tegen de Kerstdagen. Had ik zelfs vorig jaar niet. Het heftige zit hem soms in hele onverwachte confronterende momenten. In september ging Iris mee als begeleidster van het brugklaskamp. Zij is peerleader van die klas. Ik moest naar de tandarts, maar als het mee zat, kon ik ze nog net ophalen. Ik sta er op tijd, nauwelijks ouders te bekennen, blijkt dat de bus verlaat is. Het ging nog ruim een uur duren. Ik even naar huis om na een uur weer terug te komen. Nu stonden er heel veel ouders. Ik had me niet gerealiseerd dat er meerdere brugklassen op hetzelfde tijdstip zouden aankomen. Ik zie, wat verder van mij vandaan, veel bekenden. Allemaal ouders van vroegere klasgenootjes van Tim. Had ik niet bij nagedacht. De bussen komen aan en ik zie veel oud-klasgenootjes van Tim, vrolijk uitstappen. Hier had hij ook bij kunnen/moeten zijn! Zo confronterend. Ik zou het liefst willen vluchten.
Dit moment en het bijbehorende gevoel staat me nog helder voor de geest. Dan is Kerst voor mij, veel minder beladen. Toch ben ik wat labieler vandaag en het is fijn als ik naar huis kan. Eerst eten, blogbericht schrijven en dan de patiëntenadministratie af maken. Uiteindelijk ben ik om negen uur klaar en kan ik, hopelijk, een beetje bijkomen in de komende dagen.
Dit moment en het bijbehorende gevoel staat me nog helder voor de geest. Dan is Kerst voor mij, veel minder beladen. Toch ben ik wat labieler vandaag en het is fijn als ik naar huis kan. Eerst eten, blogbericht schrijven en dan de patiëntenadministratie af maken. Uiteindelijk ben ik om negen uur klaar en kan ik, hopelijk, een beetje bijkomen in de komende dagen.
Zondag 23 december
Heel vroeg wakker. Liggen piekeren. Met een hoofdpijn die op komt zetten, besluit ik om mijn warme nestje te verlaten. En zo sta ik om 5 uur op mijn gemak de keuken te poetsen. In mijn bed had ik de regen al tegen de ramen horen slaan (niets herkenbaars van wat Rob de Nijs zong; "zachtjes tikt de regen etc"). Het geluid vertelt me ook aan dat er een pittige wind staat. Ik ben in dubio; zal ik vroeg gaan lopen, dan heb ik het maar gehad, of nog even wachten? Een blik op buienradar laat diverse buien zien. Wil ik een beetje droog lopen, zal ik moeten wachten. Moeilijk. Voordeel is wel, dat ook de oven nu een beurt krijgt.
Om half negen ben ik bijna klaar voor de start. Band voor hartslag om, kleren aan, drinken voor onderweg aangemaakt, mp3-spelertje aangeklikt, als laatste mijn nieuwe sporthorloge om. Die gaat me straks alles vertellen; route, aantal gelopen kilometers, hartslag en mijn snelheid. Ben benieuwd. Wat we ons niet gerealiseerd hadden, was dat hij vlak voordat je gaat lopen, opgeladen moet worden. Oké, nog even wachten dus. Vrij snel laat hij op om 2 uur te kunnen registreren. Mart zegt enthousiast dat het volgens buienradar droog is!
Zodra ik buiten ben krijg ik een aardige bui over me heen. Wat nou droog, volgens buienradar? Horloge op start gedrukt, maar ik zie weinig gebeuren. Beginners foutje? Na 200 meter stopt mijn muziek er mee. Tja, die had ik dus ook moeten opladen. De wind is krachtiger dan ik dacht. Het zit niet mee. Wat doe ik, ga ik terug naar huis en vanmiddag een nieuwe poging wagen, of loop ik door? Het wordt doorlopen. Na een paar kilometertjes miezert het slechts. Aan het eind van mijn eerste 'klaverblad' van vandaag, heb ik wind mee en krijg het warm. Ga ik wat uittrekken? Na 10 minuten hoef ik niet meer na te denken over die vraag. Een tweede bui krijg ik over me heen, gelijk wordt het kouder. Ik ben behoorlijk doorweekt en moe. Er woedt een strijd in mijn hoofd; koers zetten naar huis, of die laatste 7 kilometer uitlopen? Je gelooft het of niet, maar twee zinnen uit een Sinterklaasliedje zitten nu in mijn hoofd; "en we zingen en we springen en we zijn zo blij, want er zijn geen stoute kinderen bij". Kilometer na kilometer herhaal ik dit. Zo worstel ik me naar mijn finish. Trots dat ik het toch gehaald heb, op wilskracht kom ik er! Volgende keer gaat er alleen een opgeladen mp3-speler mee...
Thuis gaan kijken of mijn horloge nog iets heeft geregistreerd. Tot mijn grote verbazing, bijna alles. Alleen de laatste 5 minuten niet. Geweldig om te zien waar ik, hoe hard (of zacht) heb gelopen, hoe de hartslag was etc. Iets minder was het om mijn eindtijd te zien. Mijn snelheid is niet te vergelijken met die van 2008. Dit wist ik al, maar om het zo overduidelijk bevestigt te zien, valt toch tegen. Ik zal waarschijnlijk nog vele malen tegen mezelf moeten zeggen, dat het uitlopen van die marathon het allerbelangrijkste is, niet de tijd!
Ín de avond kijken we met z'n allen naar de Bucket List. Een drama-komedie waarin de hoofdpersonen weten dat ze binnen afzienbare tijd gaan sterven. Ze stellen een lijst op met dingen die ze nog heel graag willen doen. Aangezien de marathon van Rotterdam lopen echt iets is van mijn 'Bucket List', heb ik ook zo benoemd, spreekt de film mij aan. Het is gezellig met z'n vijven. Dan ineens kijk ik recht in het gezicht van Tim. Zijn foto staat, als schermverslaafde die hij was, heel toepasselijk in de buurt van de TV. Wat mis ik hem, hij had gewoon bij ons moeten zitten en mee lachen. En zo liggen genieten en verdriet soms heel dicht bij elkaar....
Om half negen ben ik bijna klaar voor de start. Band voor hartslag om, kleren aan, drinken voor onderweg aangemaakt, mp3-spelertje aangeklikt, als laatste mijn nieuwe sporthorloge om. Die gaat me straks alles vertellen; route, aantal gelopen kilometers, hartslag en mijn snelheid. Ben benieuwd. Wat we ons niet gerealiseerd hadden, was dat hij vlak voordat je gaat lopen, opgeladen moet worden. Oké, nog even wachten dus. Vrij snel laat hij op om 2 uur te kunnen registreren. Mart zegt enthousiast dat het volgens buienradar droog is!
Zodra ik buiten ben krijg ik een aardige bui over me heen. Wat nou droog, volgens buienradar? Horloge op start gedrukt, maar ik zie weinig gebeuren. Beginners foutje? Na 200 meter stopt mijn muziek er mee. Tja, die had ik dus ook moeten opladen. De wind is krachtiger dan ik dacht. Het zit niet mee. Wat doe ik, ga ik terug naar huis en vanmiddag een nieuwe poging wagen, of loop ik door? Het wordt doorlopen. Na een paar kilometertjes miezert het slechts. Aan het eind van mijn eerste 'klaverblad' van vandaag, heb ik wind mee en krijg het warm. Ga ik wat uittrekken? Na 10 minuten hoef ik niet meer na te denken over die vraag. Een tweede bui krijg ik over me heen, gelijk wordt het kouder. Ik ben behoorlijk doorweekt en moe. Er woedt een strijd in mijn hoofd; koers zetten naar huis, of die laatste 7 kilometer uitlopen? Je gelooft het of niet, maar twee zinnen uit een Sinterklaasliedje zitten nu in mijn hoofd; "en we zingen en we springen en we zijn zo blij, want er zijn geen stoute kinderen bij". Kilometer na kilometer herhaal ik dit. Zo worstel ik me naar mijn finish. Trots dat ik het toch gehaald heb, op wilskracht kom ik er! Volgende keer gaat er alleen een opgeladen mp3-speler mee...
Thuis gaan kijken of mijn horloge nog iets heeft geregistreerd. Tot mijn grote verbazing, bijna alles. Alleen de laatste 5 minuten niet. Geweldig om te zien waar ik, hoe hard (of zacht) heb gelopen, hoe de hartslag was etc. Iets minder was het om mijn eindtijd te zien. Mijn snelheid is niet te vergelijken met die van 2008. Dit wist ik al, maar om het zo overduidelijk bevestigt te zien, valt toch tegen. Ik zal waarschijnlijk nog vele malen tegen mezelf moeten zeggen, dat het uitlopen van die marathon het allerbelangrijkste is, niet de tijd!
Ín de avond kijken we met z'n allen naar de Bucket List. Een drama-komedie waarin de hoofdpersonen weten dat ze binnen afzienbare tijd gaan sterven. Ze stellen een lijst op met dingen die ze nog heel graag willen doen. Aangezien de marathon van Rotterdam lopen echt iets is van mijn 'Bucket List', heb ik ook zo benoemd, spreekt de film mij aan. Het is gezellig met z'n vijven. Dan ineens kijk ik recht in het gezicht van Tim. Zijn foto staat, als schermverslaafde die hij was, heel toepasselijk in de buurt van de TV. Wat mis ik hem, hij had gewoon bij ons moeten zitten en mee lachen. En zo liggen genieten en verdriet soms heel dicht bij elkaar....
Zaterdag 22 december
De bedoeling was om vandaag vroeg te fietsen en daarna door te gaan naar mijn moeder. Ze gaat meestal tegen enen naar bed, dus als ik 'sochtends langs wil gaan, is het handig als ik er rond half 12 ben. Kan ik nog helpen met het eten geven om 12 uur. Echter ik was op tijd wakker, maar vroeg op die fiets (hometrainer), gaat het niet worden. Om 11 uur pas een pittige training achter de rug. Ik krijg bewondering voor al die 'spinners'. Daarna schrijf ik mijn blogbericht van vrijdag, wat ineens langer wordt dan ik zelf gedacht had. Ik verschuif de bezoektijd van mijn moeder naar het eind van de middag. Ondertussen doe ik van alles, maar eigenlijk niet zoveel.
Vrijdag 21 december
Bijtijds op. In ieder geval geslapen. Starten met mijn ochtendoefeningen. Die doe ik altijd, vanochtend alleen veel intensiever. Pijn in mijn nek is minder, net zoals de stijfheid. Na het 'sap-ritueel' gauw m'n hardloop-outfit (klinkt mooier dan dat het is) aan, om vervolgens eerst Iris naar school te brengen. Er moeten spullen mee voor een aardrijkskunde-project. Om half negen pak ik de telefoon om contact op te nemen met de zorgverzekeraar van gisteren. Dit moet toch een tijdstip zijn waarop ze nog niet overbelast zijn? Dat klopt. Volgens het antwoordapparaat beginnen ze namelijk pas om 9 uur. Grrrrrrrr. In de brief staat toch duidelijk half negen. Ik schrijf mijn blogberichtje van woensdag, waar ik gisteren niet meer aan toe kwam.
Om 9 uur bel ik weer. Nu krijg ik een hele aardige man aan de lijn, die ook nog eens verstand van zaken heeft. Heel prettig. Er blijkt bij hun een computerstoring te zijn geweest. Mogelijke oorzaak? Hij kan het probleem niet voor me oplossen, geeft wel tips en verzekert me dat het sowieso goed gaat komen. Fijn en belangrijk voor mijn stress-gehalte.
Om 9 uur bel ik weer. Nu krijg ik een hele aardige man aan de lijn, die ook nog eens verstand van zaken heeft. Heel prettig. Er blijkt bij hun een computerstoring te zijn geweest. Mogelijke oorzaak? Hij kan het probleem niet voor me oplossen, geeft wel tips en verzekert me dat het sowieso goed gaat komen. Fijn en belangrijk voor mijn stress-gehalte.
Donderdag 20 december
Het ruikt in ons huis, of zoals de kinderen zeggen; het stinkt verschrikkelijk. Mart heeft gisteren een flinke hoeveelheid openhaardhout naar binnen gesjouwd. Met dank aan mijn broer! Het grootste deel ligt in de garage, echter de geur doordringt ons hele huis. Ik moet toegeven, het ruikt niet lekker. Zeker zo 's ochtends vroeg valt dit op.
Vroeg naar het werk. Stapels papier spreid ik uit op het bureau. Alle verschillende contracten liggen er. Voor elke zorgverzekeraar loopt het contracteerproces anders. Voor sommigen heb ik de handtekeningen nodig van mijn mede-maatschapsleden om, namens hen, de contracten af te kunnen sluiten. Ik wil het graag voor de feestdagen de deur uit hebben. Het geeft me elk jaar stress. Natuurlijk had ik hier iets eerder aan kunnen beginnen, maar daar komt dat energie-probleem weer om de hoek kijken. Het laatste contract overigens moet nog binnenkomen.
Vroeg naar het werk. Stapels papier spreid ik uit op het bureau. Alle verschillende contracten liggen er. Voor elke zorgverzekeraar loopt het contracteerproces anders. Voor sommigen heb ik de handtekeningen nodig van mijn mede-maatschapsleden om, namens hen, de contracten af te kunnen sluiten. Ik wil het graag voor de feestdagen de deur uit hebben. Het geeft me elk jaar stress. Natuurlijk had ik hier iets eerder aan kunnen beginnen, maar daar komt dat energie-probleem weer om de hoek kijken. Het laatste contract overigens moet nog binnenkomen.
Woensdag 19 december
Tja de druk ligt er deze dag. Ik hoor mijn moeder zeggen; "stel niet uit tot morgen, wat ge vandaag kunt doen". Maar uitstellen, daar ben ik echt goed in.
Omdat ik zo meteen mag invallen met tennissen, loop ik vanochtend een kort rondje. Ik ben blij als ik 'mijn eindstreep' zie. Hoe heb ik dat zondag gedaan, die 18 km? Sowieso niet denken aan aanstaande zondag: 20 km..... Thuisgekomen spring ik onder de douche, spring door in de auto (lekker sportief ??) en spring verder het veld op (was bijna te laat) om lekker een uurtje te slaan. Onder het genot van een kopje cappuccino na afloop, komt het gesprek op de Toppers. Niet mijn favorieten. Dan blijkt er bij één van de tennismaatjes een mail binnen te zijn gekomen voor een extra avond van de Vrienden van Amstel Live. Hier wil ik al jaren naar toe, nooit van gekomen, maar heb ook nooit echt moeite gedaan voor kaartjes. Thuis zoek ik het op en jawel er blijken inderdaad nog kaarten te zijn. Helemaal enthousiast benader ik mijn buurvrouw, 'mijn concert-maatje'. Niet thuis. Geduld moet ik hebben, helaas niet mijn beste eigenschap. Aan het begin van de avond is het gelukt, we staan daar zondag de 27ste!!!
Dit vooruitzicht geeft me vleugels. Eindelijk lukt het me om de (fysio-)contracten van de zorgverzekeraars geconcentreerd door te nemen. Belangrijke punten opgeschreven en gemaild naar mijn collega's. Morgen de contracten gaan afsluiten. Vanavond een beloning; spelletje Ruzzle (niet alles verlies ik meer).
Gelukkig ga ik in een betere stemming, in vergelijking met de vorige dagen, naar bed.
Omdat ik zo meteen mag invallen met tennissen, loop ik vanochtend een kort rondje. Ik ben blij als ik 'mijn eindstreep' zie. Hoe heb ik dat zondag gedaan, die 18 km? Sowieso niet denken aan aanstaande zondag: 20 km..... Thuisgekomen spring ik onder de douche, spring door in de auto (lekker sportief ??) en spring verder het veld op (was bijna te laat) om lekker een uurtje te slaan. Onder het genot van een kopje cappuccino na afloop, komt het gesprek op de Toppers. Niet mijn favorieten. Dan blijkt er bij één van de tennismaatjes een mail binnen te zijn gekomen voor een extra avond van de Vrienden van Amstel Live. Hier wil ik al jaren naar toe, nooit van gekomen, maar heb ook nooit echt moeite gedaan voor kaartjes. Thuis zoek ik het op en jawel er blijken inderdaad nog kaarten te zijn. Helemaal enthousiast benader ik mijn buurvrouw, 'mijn concert-maatje'. Niet thuis. Geduld moet ik hebben, helaas niet mijn beste eigenschap. Aan het begin van de avond is het gelukt, we staan daar zondag de 27ste!!!
Dit vooruitzicht geeft me vleugels. Eindelijk lukt het me om de (fysio-)contracten van de zorgverzekeraars geconcentreerd door te nemen. Belangrijke punten opgeschreven en gemaild naar mijn collega's. Morgen de contracten gaan afsluiten. Vanavond een beloning; spelletje Ruzzle (niet alles verlies ik meer).
Gelukkig ga ik in een betere stemming, in vergelijking met de vorige dagen, naar bed.
Dinsdag 18 december
Het starten vanochtend kost moeite. Ook de weegschaal werkt niet mee. Een paar maanden geleden had ik al een keer tegen Mart gezegd dat hij niet goed werkte. Wat is het probleem, vroeg hij? Mijn antwoord was dat hij teveel aangaf. Een hard gelach volgde. Wel werd er even naar gekeken en werden de batterijen vervangen. Het resultaat was dat hij hetzelfde gewicht aangaf, maar in een iets snellere tijd. Helaas. Sindsdien zijn we geen vrienden meer (de weegschaal en ik dus). Vanochtend is onze vriendschap tot een nulpunt gereduceerd. Tja dat krijg je na dagen van culinair genot.
De bui van gisteren is niet verdwenen. Ik ga wel hardlopen maar kies, om verstandig te zijn, voor een korter traject. Mijn stemming klaart er echter niet van op. Het verdriet uit zich in een soort boosheid naar de hele wereld. Het is dat ik boodschappen moet doen, dus naar buiten moet, maar wil het eigenlijk de mensheid niet aan doen, een confrontatie met mij. Ik wil vandaag een hoop regelen. De huishoudelijke activiteiten lukken uiteindelijk wel, het geregel niet. Vlak na 30 november, de sterfdatum van Tim, had ik het idee dat het beter met me ging, dat ik misschien het ergste gehad had. Gek dat het missen ineens weer zo heftig aanwezig is. Zal toch de drukte van vorige week zijn. Ik heb niet meer de energie van vroeger. Na het 'tranendal' besloten om het geregel maar uit te stellen tot morgen en hopen op een betere dag........
De bui van gisteren is niet verdwenen. Ik ga wel hardlopen maar kies, om verstandig te zijn, voor een korter traject. Mijn stemming klaart er echter niet van op. Het verdriet uit zich in een soort boosheid naar de hele wereld. Het is dat ik boodschappen moet doen, dus naar buiten moet, maar wil het eigenlijk de mensheid niet aan doen, een confrontatie met mij. Ik wil vandaag een hoop regelen. De huishoudelijke activiteiten lukken uiteindelijk wel, het geregel niet. Vlak na 30 november, de sterfdatum van Tim, had ik het idee dat het beter met me ging, dat ik misschien het ergste gehad had. Gek dat het missen ineens weer zo heftig aanwezig is. Zal toch de drukte van vorige week zijn. Ik heb niet meer de energie van vroeger. Na het 'tranendal' besloten om het geregel maar uit te stellen tot morgen en hopen op een betere dag........
Maandag 17 december
Weinig te melden vandaag, of eigenlijk, weinig zin om wat te melden.....
Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, oftewel het gaat niet lekker.
Vandaag ook nog een overlijdenskaart (toch nog onverwacht) binnen gekregen van een patiënte waar ik al jaren aan huis kwam. Voor haar, fijn dat het klaar is.
Fijn was; bijzonder gesprek met andere patiënt. Soms heb je dat, een onverwachts mooi gesprek.
Toch nog wat positiefs.
Hopelijk morgen een gevoelsmatig fijnere dag (deze zin zal qua Nederlands niet kloppen, maar we doen het er maar mee).
Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, oftewel het gaat niet lekker.
Vandaag ook nog een overlijdenskaart (toch nog onverwacht) binnen gekregen van een patiënte waar ik al jaren aan huis kwam. Voor haar, fijn dat het klaar is.
Fijn was; bijzonder gesprek met andere patiënt. Soms heb je dat, een onverwachts mooi gesprek.
Toch nog wat positiefs.
Hopelijk morgen een gevoelsmatig fijnere dag (deze zin zal qua Nederlands niet kloppen, maar we doen het er maar mee).
Zondag 16 december
Wel vroeg wakker, maar het lijkt alsof ik word vastgehouden in mijn bed. Om 9 uur buiten lopen ga ik niet redden. Eindelijk dan toch de stap gewaagd om uit bed te komen. Eerst wat sapjes (citroen-/ en sinaasappelsap, vers wel te verstaan) gedronken, gecombineerd met een appeltje. Dit wordt gevolgd door een blik op buienradar. Ai, tot 11 uur ziet het er prima uit, maar daarna gaat het, volgens de weersverwachting, licht regenen. Tja, ik had er beter wat eerder uit kunnen komen. Maar het gaat sowieso niet zo lekker vanochtend. De tranen zitten hoog. Ik weet dat dit het resultaat is van de (te) drukke afgelopen week. Ondanks dit weten, voelt het helemaal niet fijn........
Zaterdag 15 december
Ondanks het vreemde bed en een beetje een slap hoofdkussen, toch redelijk geslapen. Net voor half 8, gisteren zaten we al 3 kwartier in de auto, stap ik onder de douche en ontbijt wat. Mijn ontbijt is nooit zo uitgebreid, maar naarmate de dag vordert kan ik steeds meer op (helaas). Na het eetfestijn van gisteren verheug ik me dus nu al op de lunch van vandaag. Eerst moeten we de auto ophalen en, ondanks dat het nog vroeg is, ziet het centrum van Haarlem er weer ontzettend sfeervol uit. Het is dat de cursus erg interessant is, want anders....
Het lopen naar de auto duurt langer dan het rijden naar de cursuslocatie, dus keuze om te slapen in het centrum van Haarlem, is een goede geweest.
Het lopen naar de auto duurt langer dan het rijden naar de cursuslocatie, dus keuze om te slapen in het centrum van Haarlem, is een goede geweest.
Vrijdag 14 december
Vanochtend om 5:30 uur wakker, net voordat de wekker gaat. Mijn uitstel-gedrag van gisteren heeft er wel voor gezorgd dat ik nu nog van alles moet inpakken, liefst nog een deel van de cursus doorlezen en mijn blog van donderdag nog even moet plaatsen. Dat wordt dus doorwerken en duimen dat ik niets vergeet. Gelukkig rijdt mijn 'taxi' pas om 6:40 uur voor. Maar geloof het of niet, ik was precies om half 7 klaar. Zo rijden we vroeg in de richting van Haarlem. Nauwelijks files onderweg en ondanks een klein stukje verkeerd rijden in Overveen zelf, staan we om 7:50 uur al op de parkeerplaats van onze cursuslocatie (noot; de cursus begint om 9:00 uur). Mijn verbazing is groot als de locatie een echt landhuis blijkt te zijn.
 |
| Het landhuis, beetje wazig, maar wat een plek hè. |
Donderdag 13 december
Na weer niet zo'n geweldige nacht, vroeg op, nu om gewoon te gaan werken. Een lange dag voor de boeg en ik merk dat de slechte nachten z'n tol gaan eisen. 's Middags mailt een oud-collega een grappige link naar een filmpje op YouTube van een Cup-a-Soup Berg werk commercial. Toepasselijk want rond een uurtje of vier gaat er normaal wel zo'n soepje in. Ik ga, een deel weliswaar, in praktijk brengen en zo wordt 4 uur vandaag inderdaad cup-a-soup time.
Aangezien ik lange (werk-)dagen maak, neem ik meestal een ingevroren maaltijd van thuis mee, die ik tussendoor in de magnetron even opwarm. Dus zit ik om 17:30 uur aan de warme hap. Dit komt goed uit, want vanavond heb ik plannen om nog even te gaan lopen. Als ik net klaar ben met werken belt m'n cursusmaatje met het voorstel om te overnachten in de cursusplaats. Morgen staat de 'taxi' al om 6:30 uur voor de deur. Als we daar slapen kunnen we zaterdag iets later opstaan.....Klinkt aanlokkelijk, maar moet er toch even over nadenken, kan namelijk soms het thuisfront moeilijk loslaten. Eenmaal thuis besluit ik toch voor het mogelijke 'uitslapen' te kiezen. Daarna gauw de deur uit en zo loop ik om 20:45 uur heerlijk buiten. Het is absoluut niet te koud, waar ik echter wel last van heb is mijn warme eten. Ook merk ik dat ik moe ben van een dag werken en zo worden zelfs die 5 kilometertjes, toch afzien. Maar heel trots op mezelf dat ik, als geen echt avondmens, toch vanavond m'n loopschoenen heb aangetrokken. Nog even douchen en dan hopelijk gauw de slaap vatten............
Aangezien ik lange (werk-)dagen maak, neem ik meestal een ingevroren maaltijd van thuis mee, die ik tussendoor in de magnetron even opwarm. Dus zit ik om 17:30 uur aan de warme hap. Dit komt goed uit, want vanavond heb ik plannen om nog even te gaan lopen. Als ik net klaar ben met werken belt m'n cursusmaatje met het voorstel om te overnachten in de cursusplaats. Morgen staat de 'taxi' al om 6:30 uur voor de deur. Als we daar slapen kunnen we zaterdag iets later opstaan.....Klinkt aanlokkelijk, maar moet er toch even over nadenken, kan namelijk soms het thuisfront moeilijk loslaten. Eenmaal thuis besluit ik toch voor het mogelijke 'uitslapen' te kiezen. Daarna gauw de deur uit en zo loop ik om 20:45 uur heerlijk buiten. Het is absoluut niet te koud, waar ik echter wel last van heb is mijn warme eten. Ook merk ik dat ik moe ben van een dag werken en zo worden zelfs die 5 kilometertjes, toch afzien. Maar heel trots op mezelf dat ik, als geen echt avondmens, toch vanavond m'n loopschoenen heb aangetrokken. Nog even douchen en dan hopelijk gauw de slaap vatten............
Woensdag 12 december
Na een onrustige nacht vanochtend vroeg (5:30 uur) wakker gemaakt door mijn dochter omdat ze zich niet lekker voelt. Zij terug naar bed, ik niet meer kunnen slapen. Tja dan maar van de nood een deugd maken, vroeg eruit dus en zo loop ik ook deze ochtend al om 7:00 uur buiten. Volgens mijn schema is het de bedoeling dat ik vanaf deze week 4 x per week hardloop en 1 x 60 min crosstraining vervul. Voor mij betekent dit op zaterdagochtend op de hometrainer kilometers maken. Nou ben ik niet van plan om heel krampachtig aan dit schema vast te houden, maar vrijdag en zaterdag heb ik cursus en wordt het waarschijnlijk toch al niet trainen. Lekker dat het vanochtend in ieder geval gelukt is.
Dinsdag 11 december
De tweede drukke dag van deze week voor de boeg. Vroeg wakker, beetje aan het piekeren, bedenk dat ik er dan maar beter uit kan gaan. Eén blik naar buiten zegt me dat ik geluk heb, geen sneeuw en het ziet er niet glad uit! Heel blij. Dus loop ik, hardlopend wel te verstaan, heerlijk om 7:00 uur al buiten. Voordeel van zo vroeg beginnen is dat je daarna nog een flink deel van de dag over hebt. Om 10:30 uur afpsraak met praktijkondersteuner van onze huisarts. Voor die tijd een deel van mijn patiëntenadministratie kunnen doen. Lekker gevoel als dat al bijna klaar is. In de wachtkamer kijk ik naar de vloer, wat moet je anders doen als je zit te wachten? Allemaal regenboogstrepen verschijnen op de vloer, schitterend! Ik voel me even heel dichtbij Tim. Wel wetend dat het gewoon het zonlicht op delen van het glas is, maar toch.
Na de huisarts de wekelijkse boodschappen en daarna door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Dat was eigenlijk al een paar weken geleden de bedoeling, maar dan had ik extra terug moeten komen. Het had voor mij geen prioriteit, dus uitgesteld. Sinds Tim zijn overlijden heb ik moeite met afspraken in de toekomst. Soms is het fijn om het op de dag zelf te bepalen. Ik weet dat dit niet praktisch is, en ik plan zeker nog dingen, maar als een afspraak geen noodzaak heeft (geen prioriteit) stel ik het liever uit. Kan het soms gewoon niet overzien. Hoop dat dit in de toekomst beter zal gaan.
Vandaag de keus of ik een andere keer op de praktijk laat prikken of briefje mee voor het ziekenhuis. Ik kies voor het laatste, bang dat ik het, gezien het bovenstaande, weer uitstel. Overigens absoluut niet vanwege angst voor dit prikken.
Na de huisarts de wekelijkse boodschappen en daarna door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Dat was eigenlijk al een paar weken geleden de bedoeling, maar dan had ik extra terug moeten komen. Het had voor mij geen prioriteit, dus uitgesteld. Sinds Tim zijn overlijden heb ik moeite met afspraken in de toekomst. Soms is het fijn om het op de dag zelf te bepalen. Ik weet dat dit niet praktisch is, en ik plan zeker nog dingen, maar als een afspraak geen noodzaak heeft (geen prioriteit) stel ik het liever uit. Kan het soms gewoon niet overzien. Hoop dat dit in de toekomst beter zal gaan.
Vandaag de keus of ik een andere keer op de praktijk laat prikken of briefje mee voor het ziekenhuis. Ik kies voor het laatste, bang dat ik het, gezien het bovenstaande, weer uitstel. Overigens absoluut niet vanwege angst voor dit prikken.
Maandag 10 december
Met het starten van deze week, het vooruitzicht op een hele drukke week: maandag lange werkdag met aansluitend bijeenkomst met Fysio Dordt-groep. Dinsdag allerlei afspraken en dan 's avonds maatschapsvergadering. Woensdagochtend even luizencontrole op de basisschool en 's middags een afspraak. Donderdag een erg lange werkdag met vervolgens vrijdags en zaterdags cursus (die ik ook nog ergens een wilde voorbereiden). Ik merk dat ik daar tegenwoordig veel moeite mee heb. De gedachte aan wat ik allemaal 'moet', vliegt me aan. Stap voor stap maar doen, oftewel dag voor dag bekijken.
Qua aantal patiënten valt het best mee, maar er moeten ook een paar zaken tussendoor geregeld worden. Uiteindelijk snel eten en dan naar het ziekenhuis, alwaar de bijeenkomst is. Lopend naar de hoofdingang denk ik terug aan de vele malen dat we met Tim naar het ziekenhuis gingen, dit terwijl het niet eens het Sophia is waar ik naar toe loop. Al die mensen die hier naar binnen gaan. Ik vraag me af, welke van deze mensen misschien op bezoek gaan bij een heel zieke dierbare? Wat voor leed zit er verborgen achter deze lopende mensen? Het houdt me bezig.......
Qua aantal patiënten valt het best mee, maar er moeten ook een paar zaken tussendoor geregeld worden. Uiteindelijk snel eten en dan naar het ziekenhuis, alwaar de bijeenkomst is. Lopend naar de hoofdingang denk ik terug aan de vele malen dat we met Tim naar het ziekenhuis gingen, dit terwijl het niet eens het Sophia is waar ik naar toe loop. Al die mensen die hier naar binnen gaan. Ik vraag me af, welke van deze mensen misschien op bezoek gaan bij een heel zieke dierbare? Wat voor leed zit er verborgen achter deze lopende mensen? Het houdt me bezig.......
Zondag 9 december
Zo is er sneeuw en zo is er geen sneeuw meer....
Dat wordt in ieder geval lopen vandaag. Maar wat voor een afstand? Toch wat lichte spierpijn van gisteren van het sjouwen, boenen en (als een idioot) stofzuigen. Gezien de kramp die van de week mijn trouwe metgezel was, kies ik voor een relatieve 'rust-week'. Mijn schema gaat 2 weken op en dan 1 week af. De vertaling hiervan is dat ik 2 weken 2 km toevoeg aan mijn duurloop-afstand en dan 1 week wat minder kilometers loop. Een reeks komt er dan zo uit te zien; 10km-12km, 8km, 14km-16km, 12km, 18km-20km, 16km etc.
Voor deze zondag wordt het een simpele 12 km. Tenminste het zou simpel moeten zijn. Flinke wind en regen maken het toch wat moeilijker, dat is althans mijn excuus. Maar, en dat is positief, geen kramp!!
Dat wordt in ieder geval lopen vandaag. Maar wat voor een afstand? Toch wat lichte spierpijn van gisteren van het sjouwen, boenen en (als een idioot) stofzuigen. Gezien de kramp die van de week mijn trouwe metgezel was, kies ik voor een relatieve 'rust-week'. Mijn schema gaat 2 weken op en dan 1 week af. De vertaling hiervan is dat ik 2 weken 2 km toevoeg aan mijn duurloop-afstand en dan 1 week wat minder kilometers loop. Een reeks komt er dan zo uit te zien; 10km-12km, 8km, 14km-16km, 12km, 18km-20km, 16km etc.
Voor deze zondag wordt het een simpele 12 km. Tenminste het zou simpel moeten zijn. Flinke wind en regen maken het toch wat moeilijker, dat is althans mijn excuus. Maar, en dat is positief, geen kramp!!
Zaterdag 8 december
Vandaag staat er behoorlijk wat op de planning. Meestal plan ik zoveel dat ik al blij mag zijn als ik aan de helft van mijn lijstje toekom. 's Morgens eerst even bij de korfbalwedstrijd van Iris kijken. Een spannende wedstrijd waarin op het laatste moment de gelijkmaker wordt gescoord. Daarna naar mijn moeders flat. Zij is helaas in 2011, min of meer gedwongen, opgenomen in een verpleeghuis vanwege Alzheimer. Vreselijk om deze mensonterende achteruitgang te zien en mee te maken. Door alles wat er gebeurd is, zijn we er nu pas aan toe om haar flat te verkopen. Een deel van het opruimen en leeghalen hebben we eind mei al gedaan, nu moet hij verder 'verkoop-klaar' gemaakt worden. Een kleine reparatie, opruim- en schoonmaakwerk. Heen en weer rijden naar de gemeentewerf om wat spullen weg te gooien. Kleding in de kledingcontainer, dekens gebracht bij iemand die het voor het goede doel kan gebruiken. Dat ruimt alvast lekker op. Om vervolgens te denken, dat schoonmaken doe ik wel even. Dat valt dus tegen.
Lisanne zit in de organisatie voor de hockeyfeesten. Vanavond hebben zij het Kerstgala. Ik heb beloofd dat ik nog even wat voor haar haal en met de auto wat spullen naar het clubhuis vervoer. De tijd vliegt voorbij, dus sta ik 's middags, zwetend en wel, als een speer te stofzuigen. Snel naar het winkelcentrum, daarna naar huis en dan door naar de hockey. Gelukkig nog ruim op tijd.
Eigenlijk moet ik ook nog naar Rotterdam, wat Sintcadeautjes van Iris (kleding) ruilen voor een andere maat. Iris is echter nog in Dordrecht aan het shoppen, dus stellen we het ruilen even uit. En zo wordt het uiteindelijk een rustige avond. Heerlijk na al die hectiek.
Lisanne zit in de organisatie voor de hockeyfeesten. Vanavond hebben zij het Kerstgala. Ik heb beloofd dat ik nog even wat voor haar haal en met de auto wat spullen naar het clubhuis vervoer. De tijd vliegt voorbij, dus sta ik 's middags, zwetend en wel, als een speer te stofzuigen. Snel naar het winkelcentrum, daarna naar huis en dan door naar de hockey. Gelukkig nog ruim op tijd.
Eigenlijk moet ik ook nog naar Rotterdam, wat Sintcadeautjes van Iris (kleding) ruilen voor een andere maat. Iris is echter nog in Dordrecht aan het shoppen, dus stellen we het ruilen even uit. En zo wordt het uiteindelijk een rustige avond. Heerlijk na al die hectiek.
Vrijdag 7 december
Zeker vandaag gaan mijn gedachten weer terug naar een jaar geleden. De dag van de afscheidsbijeenkomst van onze lieve Tim. Een dag die ik me in het verleden al eens had voorgesteld. Een dag waarvan ik hoopte dat we hem nooit zouden beleven. Een dag die vorig jaar werkelijkheid werd....
Ik zat 's ochtends achter de computer nog de laatste wijzigingen aan te brengen in mijn teksten voor die dag. In één keer word ik verlicht, alsof iemand een foto van me maakt. Wie wil er nou een foto maken, dacht ik nog. Even later realiseerde ik me dat het lichtflitsen van onweer waren. Het was heftig. Mijn gemoed was ook heftig. Echter onweer heb ik altijd mooi gevonden. De titel van Tim's laatst gelezen boek heette; 'Het verbond der bliksems', hoe bijzonder is het dan dat op de dag van zijn afscheid het even gigantisch onweert?
Ik zat 's ochtends achter de computer nog de laatste wijzigingen aan te brengen in mijn teksten voor die dag. In één keer word ik verlicht, alsof iemand een foto van me maakt. Wie wil er nou een foto maken, dacht ik nog. Even later realiseerde ik me dat het lichtflitsen van onweer waren. Het was heftig. Mijn gemoed was ook heftig. Echter onweer heb ik altijd mooi gevonden. De titel van Tim's laatst gelezen boek heette; 'Het verbond der bliksems', hoe bijzonder is het dan dat op de dag van zijn afscheid het even gigantisch onweert?
Donderdag 6 december
Vandaag een gewone werkdag, weliswaar een behoorlijk volle dag omdat ik maandag niet heb gewerkt. Voordeel als je 'eigen baas' bent, je doet je eigen planning. Als fysiotherapeute heb ik een aantal mensen onder behandeling die ik al jaren ken. Zij weten een beetje van mijn situatie en zijn belangstellend. Het doet goed die aandacht. Het patiëntencontact vind ik één van de leukste onderdelen van mijn vak, kan daar echt van genieten. Echter halverwege de middag merk ik toch dat de afgelopen dagen hun tol eisen. We lassen 'cup-a-soup-time' in (ik kan zo in de reclame) en zo lukt het goed om het klokje rond te werken.
Woensdag 5 december
Vandaag moet ik nog even wat strijken en ben op de oude slaapkamer van Tim. We hebben daar een aantal dingen opgeruimd, veranderd, een computer neergezet (want die stond er nog niet, heel zuur, want dat wilde Tim juist zo graag) en tegenwoordig strijk ik er dus. Op zijn bed, halfhoogslaper die we naar beneden hebben gehaald, prijkt nog steeds Tim zijn surprise van vorig jaar, gemaakt door Julian uit zijn klas. Ik kijk er naar en de tranen springen in mijn ogen. Deze robot heeft hij zelf nooit gezien. Heel bijzonder en ongelooflijk was het dat Tim Julian had getrokken! Gelukkig had hij ook zijn surprise al af voordat hij overleed. Mijn gedachten gaan terug naar vorig jaar. De Sint ging toen aan me voorbij, we zaten midden in de voorbereidingen voor de afscheidsbijeenkomst en het was hectisch. Wel hadden we Tim toen nog thuis. Thuis in zijn eigen bed, waar we elk gewenst moment nog even bij hem konden zijn. Wat heb ik nog vaak over z'n koppie geaaid, heerlijk door zijn haren heen en wat mis ik dat contact nu........
Dinsdag 4 december
Vandaag begint de 'Sint-stress' een beetje toe te slaan.
Wel de dag braaf gestart met hardlopen. Normaal doe ik op de dinsdag een soort intervaltraining, vandaag wordt het een hele rustige 5 km. De 'worsteling' van zondag zit nog in mijn benen, kramp ligt continu op de loer. Het lijkt op een soort after-party, maar dan anders.
Na de huiselijke beslommeringen, niet mijn favoriete bezigheid, ga ik weer op cadeautjes-jacht. In mijn achterhoofd gonst de gedachte aan mijn surprise. Meestal denk ik hem eerst uit, pas dan ga ik beginnen om hem te maken. Maar dan moet er wel een goed idee in die hersenpan komen! Enfin eerst die cadeautjes, als dat klaar is heb ik rust en hopelijk komt dan die geniale inval. Helaas zit het ook vandaag niet mee en kost het al met al een hoop tijd. Op het eind een meevaller.
Thuisgekomen moeten er nog andere dingen gebeuren. 's Avonds begint de surprise in mijn hoofd vorm te krijgen en een deel van het gedicht staat op papier. Ik ben moe en stel de rest uit tot morgen..........
Wel de dag braaf gestart met hardlopen. Normaal doe ik op de dinsdag een soort intervaltraining, vandaag wordt het een hele rustige 5 km. De 'worsteling' van zondag zit nog in mijn benen, kramp ligt continu op de loer. Het lijkt op een soort after-party, maar dan anders.
Na de huiselijke beslommeringen, niet mijn favoriete bezigheid, ga ik weer op cadeautjes-jacht. In mijn achterhoofd gonst de gedachte aan mijn surprise. Meestal denk ik hem eerst uit, pas dan ga ik beginnen om hem te maken. Maar dan moet er wel een goed idee in die hersenpan komen! Enfin eerst die cadeautjes, als dat klaar is heb ik rust en hopelijk komt dan die geniale inval. Helaas zit het ook vandaag niet mee en kost het al met al een hoop tijd. Op het eind een meevaller.
Thuisgekomen moeten er nog andere dingen gebeuren. 's Avonds begint de surprise in mijn hoofd vorm te krijgen en een deel van het gedicht staat op papier. Ik ben moe en stel de rest uit tot morgen..........
Maandag 3 december
Rouw - rauw
Wat zal ik schrijven? Hoe ik vandaag op de benedenverdieping aan het 'puinruimen' en schoonmaken ben geweest? Tja er was achterstallig onderhoud, gevolgen van een tijd de boel de boel laten.
Of hoe ik dacht even nog wat Sintcadeautjes te scoren? Je weet het eigenlijk van tevoren, het gewenste cadeau was uitverkocht, of al een tijd niet meer op voorraad. "Probeer het eens in een ander filiaal". Eén winkel zou het gewenste artikel bij een ander filiaal opvragen en dat kon dan, uiterlijk over 7 dagen, binnen zijn.... consequentie is dat Sint dit jaar met een plattere zak komt (gelukkig nog net niet platzak is).
Al met al heb ik zo, gedreven door toch wat schuldgevoel, in korte tijd aardig wat winkelcentra in verschillende steden bezocht en dus behoorlijk wat kilometers afgelegd. Een variant op de marathon zullen we maar zeggen.
De internet bestellingen druppelen gelukkig binnen. Maar ik zal moeten accepteren dat niet alles wat ik besteld heb, er woensdag zal zijn.
Wat zal ik schrijven? Hoe ik vandaag op de benedenverdieping aan het 'puinruimen' en schoonmaken ben geweest? Tja er was achterstallig onderhoud, gevolgen van een tijd de boel de boel laten.
Of hoe ik dacht even nog wat Sintcadeautjes te scoren? Je weet het eigenlijk van tevoren, het gewenste cadeau was uitverkocht, of al een tijd niet meer op voorraad. "Probeer het eens in een ander filiaal". Eén winkel zou het gewenste artikel bij een ander filiaal opvragen en dat kon dan, uiterlijk over 7 dagen, binnen zijn.... consequentie is dat Sint dit jaar met een plattere zak komt (gelukkig nog net niet platzak is).
Al met al heb ik zo, gedreven door toch wat schuldgevoel, in korte tijd aardig wat winkelcentra in verschillende steden bezocht en dus behoorlijk wat kilometers afgelegd. Een variant op de marathon zullen we maar zeggen.
De internet bestellingen druppelen gelukkig binnen. Maar ik zal moeten accepteren dat niet alles wat ik besteld heb, er woensdag zal zijn.
Zondag 2 december
The day after the day after (en zo kunnen we nog heel lang doorgaan)
Het is allemaal leuk en aardig zo'n dagje niets doen, maar de tijd begint te dringen.
Aangezien ik niet in de gewenste conditie ben, moet er nog behoorlijk wat trainingsarbeid verricht worden wil ik kunnen finishen op de Coolsingel.
Vandaag staat er 16 km op de planning. Vlak voordat ik wil vertrekken kijk ik op buienradar. Ze voorspellen om 10:00 uur een flinke bui. Ik besluit te wachten, ga nog even wat anders doen. Om 10:15 uur geen gigantische bui gezien, buienradar was aangepast, heel fijn. Gauw de deur uit. Het loopt niet lekker, het gevoel van dreigende kramp in mijn hamstrings. Reactie op de spanning van de afgelopen dagen? Toch doorzetten. Ik kan nu niet na een paar km al opgeven. 'Don't give up the fight' van Racoon zit even in mijn hoofd en Tim dus ook. Nog 4 km te gaan, ik ben echt aan het aftellen. Het begint te regenen, maar het lijkt natte sneeuw. Zo koud. Het is worstelen, maar ik loop het uit! Dan ga ik rekenen (niet handig). Uiteindelijk moet ik minstens 32 km lopen als voorbereiding, dat is 2 x zoveel kilometers als vandaag en de marathon zelf is nog veel langer. Het vertrouwen in mezelf neemt af, net als de temperatuur buiten.
Thuis heb ik echt last van mijn benen, normaal heb ik dat nauwelijks. Ik gooi het weer op de spanning van de afgelopen tijd. Zoveel verdriet gevoeld en gehad........
Het is allemaal leuk en aardig zo'n dagje niets doen, maar de tijd begint te dringen.
Aangezien ik niet in de gewenste conditie ben, moet er nog behoorlijk wat trainingsarbeid verricht worden wil ik kunnen finishen op de Coolsingel.
Vandaag staat er 16 km op de planning. Vlak voordat ik wil vertrekken kijk ik op buienradar. Ze voorspellen om 10:00 uur een flinke bui. Ik besluit te wachten, ga nog even wat anders doen. Om 10:15 uur geen gigantische bui gezien, buienradar was aangepast, heel fijn. Gauw de deur uit. Het loopt niet lekker, het gevoel van dreigende kramp in mijn hamstrings. Reactie op de spanning van de afgelopen dagen? Toch doorzetten. Ik kan nu niet na een paar km al opgeven. 'Don't give up the fight' van Racoon zit even in mijn hoofd en Tim dus ook. Nog 4 km te gaan, ik ben echt aan het aftellen. Het begint te regenen, maar het lijkt natte sneeuw. Zo koud. Het is worstelen, maar ik loop het uit! Dan ga ik rekenen (niet handig). Uiteindelijk moet ik minstens 32 km lopen als voorbereiding, dat is 2 x zoveel kilometers als vandaag en de marathon zelf is nog veel langer. Het vertrouwen in mezelf neemt af, net als de temperatuur buiten.
Thuis heb ik echt last van mijn benen, normaal heb ik dat nauwelijks. Ik gooi het weer op de spanning van de afgelopen tijd. Zoveel verdriet gevoeld en gehad........
Zaterdag 1 december
The day after.....
Tenminste zo voelt het.
Ongelooflijk moe en ik word getrakteerd op een hoofdpijn die ik in tijden niet meer zo erg gehad heb.
Ik doe niets, ik laat de boel, de boel. Volgens mijn, door mezelf samengestelde voorbereidingsschema, zou ik nu één uur op de hometrainer moeten. Het gaat niet. Ik heb het gevoel dat ik spijbel, maar ik ga niet fietsen. Ik ga zelfs even terug op bed liggen.
Tenminste zo voelt het.
Ongelooflijk moe en ik word getrakteerd op een hoofdpijn die ik in tijden niet meer zo erg gehad heb.
Ik doe niets, ik laat de boel, de boel. Volgens mijn, door mezelf samengestelde voorbereidingsschema, zou ik nu één uur op de hometrainer moeten. Het gaat niet. Ik heb het gevoel dat ik spijbel, maar ik ga niet fietsen. Ik ga zelfs even terug op bed liggen.
Vrijdag 30 november 2012
Tim's afscheid is de geboorte van een webblog (vrij naar Salvador Dali)
Al weer een jaar geleden sinds onze Tim zo onverwachts overleed. Een heel moeilijk jaar. Een jaar waar bij mij aanvankelijk, naast het ongeloof, ook de opluchting overheerste. Opluchting omdat hij die laatste woensdag zo ongelooflijk veel pijn had, zo ziek was, er 's middags zo ontzettend slecht bij lag. Ik gunde hem een gewoon, gelukkig leven en dit leek absoluut niet meer mogelijk. Blij voor hem dat zijn lijden over was en in dit gevoel konden we hem laten gaan.
Na zijn mooie afscheidsbijeenkomst, waar we met zo'n goed gevoel op terugkijken, ging ons leven verder. Nog steeds overheerste de opluchting boven het verdriet, koesterden we ons in de warme belangstelling van zovelen.
Stukje bij beetje proberen enigszins 'normaal' te functioneren, hoewel 'normaal' niet meer bestond. Ik weet nog dat ik in het begin tegen elk huishoudelijk klusje op zag. Boodschappen doen was vooral zwaar. Op een gegeven moment merk je dat dat beter gaat, ook het werken werd opgepakt (niet voor de volle 100%), maar het verdriet werd erger.
De eerste verjaardag in ons gezin, een heel moeilijke dag. Wat heb ik een aversie gekregen tegen het lied; Lang zal 'ie leven. Het Engelse lied, Happy Birthday, vind ik veel prettiger.
Andere moeizame dagen waren, moederdag, zijn geboortedag en niet te vergeten de avond van de afscheidsmusical van zijn groep 8. Goed dat we geweest zijn, fijn dat ik daar heb mogen spreken, maar wat was het zwaar. Gek genoeg heb ik geen moeite om zijn basisschool binnen te lopen, het voelt nog steeds 'warm' daar!
Al weer een jaar geleden sinds onze Tim zo onverwachts overleed. Een heel moeilijk jaar. Een jaar waar bij mij aanvankelijk, naast het ongeloof, ook de opluchting overheerste. Opluchting omdat hij die laatste woensdag zo ongelooflijk veel pijn had, zo ziek was, er 's middags zo ontzettend slecht bij lag. Ik gunde hem een gewoon, gelukkig leven en dit leek absoluut niet meer mogelijk. Blij voor hem dat zijn lijden over was en in dit gevoel konden we hem laten gaan.
Na zijn mooie afscheidsbijeenkomst, waar we met zo'n goed gevoel op terugkijken, ging ons leven verder. Nog steeds overheerste de opluchting boven het verdriet, koesterden we ons in de warme belangstelling van zovelen.
Stukje bij beetje proberen enigszins 'normaal' te functioneren, hoewel 'normaal' niet meer bestond. Ik weet nog dat ik in het begin tegen elk huishoudelijk klusje op zag. Boodschappen doen was vooral zwaar. Op een gegeven moment merk je dat dat beter gaat, ook het werken werd opgepakt (niet voor de volle 100%), maar het verdriet werd erger.
De eerste verjaardag in ons gezin, een heel moeilijke dag. Wat heb ik een aversie gekregen tegen het lied; Lang zal 'ie leven. Het Engelse lied, Happy Birthday, vind ik veel prettiger.
Andere moeizame dagen waren, moederdag, zijn geboortedag en niet te vergeten de avond van de afscheidsmusical van zijn groep 8. Goed dat we geweest zijn, fijn dat ik daar heb mogen spreken, maar wat was het zwaar. Gek genoeg heb ik geen moeite om zijn basisschool binnen te lopen, het voelt nog steeds 'warm' daar!
Abonneren op:
Posts (Atom)