Het ruikt in ons huis, of zoals de kinderen zeggen; het stinkt verschrikkelijk. Mart heeft gisteren een flinke hoeveelheid openhaardhout naar binnen gesjouwd. Met dank aan mijn broer! Het grootste deel ligt in de garage, echter de geur doordringt ons hele huis. Ik moet toegeven, het ruikt niet lekker. Zeker zo 's ochtends vroeg valt dit op.
Vroeg naar het werk. Stapels papier spreid ik uit op het bureau. Alle verschillende contracten liggen er. Voor elke zorgverzekeraar loopt het contracteerproces anders. Voor sommigen heb ik de handtekeningen nodig van mijn mede-maatschapsleden om, namens hen, de contracten af te kunnen sluiten. Ik wil het graag voor de feestdagen de deur uit hebben. Het geeft me elk jaar stress. Natuurlijk had ik hier iets eerder aan kunnen beginnen, maar daar komt dat energie-probleem weer om de hoek kijken. Het laatste contract overigens moet nog binnenkomen.
Een paar collega's die vandaag niet werken zijn zo lief om toch even langs te komen om hun handtekening te zetten. Twee collega's duiken in het digitale proces. Bij één zorgverzekeraar loopt het niet. Het scheelt niet veel of onze computer 'vliegt het raam uit'. Zelfs meerdere malen telefonisch contact, biedt geen oplossing. Eén mevrouw weet totaal niets van de inhoud van het contract. Waarvoor zit je daar dan aan de telefoon? Ik moet maar op een ander tijdstip terugbellen, zegt ze, het is nu te druk. Heel fijn, alsof je zelf niets te doen hebt.
Bij één van mijn eerste patiënten van deze dag, is het in mijn eigen nek geschoten. De oorzaak is, denk ik, wel duidelijk. Met wat pijnmedicatie en rustig bewegen hoop ik het op te lossen. Helaas, steeds meer pijn en de boel verstijft. Probeer het een beetje te camoufleren voor mijn patiënten. Het is natuurlijk niet gek, maar ik voel het wel als gênant, net zoiets als je bij een zeer zwaarlijvige diëtiste zou komen.
Na de laatste patiënt warm ik mijn avondmaaltijd op in de magnetron. Eerst doe ik nog een stuk van mijn patiëntenadministratie, daarna 'stort' ik me weer op de contracten. De pijn beïnvloedt mijn helder denken. Uiteindelijk kunnen de papieren contracten de deur uit, de rest gaan we morgen maar weer proberen. Om 20:30 uur rijd ik naar huis, ook dat is geen onverdeeld succes. Gelukkig woon ik niet ver van de praktijk, anders was het niet verantwoord.
Even nog naar de brievenbus, vlakbij ons huis, om de contracten op de post te doen. Ik zie een aantal gezinnen lopen. Ik weet dat ze terug komen van de Kerstviering op onze basisschool. Super gezellig altijd. Een steek van pijn schiet door me heen. Ik ben weer terug bij Tim. Ondanks dat ik weet dat als hij nog geleefd had, hij dit jaar toch ook niet hierbij aanwezig zou zijn geweest, zie ik het tafereel en hem dus, wel voor me. Het maken van hapjes, het mooi aankleden, de spanning, het sfeertje. Waar is die tijd gebleven......
Thuis helaas niet rustig. We hebben allemaal, waarschijnlijk door de omstandigheden, iets kortere lontjes gekregen. Ik besluit bijtijds naar bed te gaan. Weer wat ingenomen voor de pijn. Het helpt niets. Ik kan geen goede houding vinden. Een aantal patiënten van mij, verschijnen voor mijn ogen. Sommigen hebben weken lang van de pijn nauwelijks kunnen slapen. Wat heb ik met ze te doen en wat heb ik voor sommigen een bewondering! Uiteindelijk val ik in slaap.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten