Rouw - rauw
Wat zal ik schrijven? Hoe ik vandaag op de benedenverdieping aan het 'puinruimen' en schoonmaken ben geweest? Tja er was achterstallig onderhoud, gevolgen van een tijd de boel de boel laten.
Of hoe ik dacht even nog wat Sintcadeautjes te scoren? Je weet het eigenlijk van tevoren, het gewenste cadeau was uitverkocht, of al een tijd niet meer op voorraad. "Probeer het eens in een ander filiaal". Eén winkel zou het gewenste artikel bij een ander filiaal opvragen en dat kon dan, uiterlijk over 7 dagen, binnen zijn.... consequentie is dat Sint dit jaar met een plattere zak komt (gelukkig nog net niet platzak is).
Al met al heb ik zo, gedreven door toch wat schuldgevoel, in korte tijd aardig wat winkelcentra in verschillende steden bezocht en dus behoorlijk wat kilometers afgelegd. Een variant op de marathon zullen we maar zeggen.
De internet bestellingen druppelen gelukkig binnen. Maar ik zal moeten accepteren dat niet alles wat ik besteld heb, er woensdag zal zijn.
Maar bovenstaande is niet wat me in mijn hoofd bezig hield. Wat dan wel?
Rouwverwerking en reacties van de omgeving.
Als ik naar mezelf kijk heb ik het afgelopen jaar als heel zwaar ervaren, zo'n rauwe heftige pijn. Ik ben mezelf een beetje kwijt en weet dat mijn manier van reageren ook niet altijd goed is. Gelukkig wordt soms nog wel rekening gehouden met de 'omstandigheden'. Maar geldt dit ook voor mijn kinderen? Terugkijkend bedenk ik me hoe de afgelopen jaren voor hen geweest moeten zijn. Er is vanaf Tim zijn geboorte veel aandacht naar hem gegaan. Noodzakelijk, maar toch. De vele moeizame en korte nachten van de eerste twee jaar, veroorzaakten een structurele vermoeidheid bij ons als ouders. Ook afspraken/ leuke uitjes die, doordat Tim vaak ziek was, soms niet doorgingen. Of we splitsten ons op. Vakanties die door problemen met Tim vaak anders verliepen dan voorgesteld.
Vanaf 2009 ging er nog meer tijd en zorg naar Tim en hebben de anderen natuurlijk ook onze ongerustheid gevoeld.
30 november was voor ons vreselijk, maar voor de kinderen moet het helemaal verschrikkelijk zijn geweest. Zo zit je op school, wel wetende dat Tim ziek was, word je ineens uit de les gehaald en krijg je te horen dat je broertje stervende is. Wij hebben hem zien achteruitgaan en waren daardoor nog enigszins op het overlijden voorbereid. Zij komen het ziekenhuis in en worden geconfronteerd met een afschuwelijk uitziende en nauwelijks meer levendeTim.
Met z'n allen hebben we de afscheidsbijeenkomst van Tim, op een voor ons goede manier, vorm gegeven. Daarna ging hun leven 'buitenshuis' gewoon verder. Echter 'binnenshuis' was in één klap alles veranderd en stond onze 'leefwereld' op z'n kop. Naast hun eigen gemis van hun broertje hebben ze ook te maken met ouders die soms stuk zitten van verdriet (vooral ik), de gezinssamenstelling die veranderd is, gewoontes die ineens anders gaan etc. Dit naast alle speciale dagen, welke normaal echte gezinsdagen horen te zijn: de feestdagen, verjaardagen, de vakanties. In alles moet een soort nieuwe routine komen, niets is meer zoals het was......Rouw, die soms heel erg rauw is.
Zelf functioneer ik niet zoals vroeger, niet voor de volle 100%. Ik vergeet soms dingen, een te volle agenda kan me aanvliegen. Kan ik, of kunnen anderen dat op dit moment dan wel van onze kinderen verwachten?
Is het verdriet over na een jaar? Ik functioneer beter dan een half jaar geleden, maar het verdriet is nog heel intens en het gemis lijkt juist heftiger dan eerst. Mijn gevoelens gaan op en neer, het is absoluut niet over. Ook voor hen is het rouwen niet na een jaartje klaar!
Als ik moe ben, en dat ben ik de afgelopen dagen, word ik sneller boos (een valkuil van mij). Ik keek vandaag in de schoolgegevens van Rick en Iris en zag dat Rick afgelopen vrijdag (dé 30ste) 2 uur ongeoorloofd verzuimd had. Ik voelde mij boos worden. Niet omdat ik een paar weken geleden voor hen al verlof gevraagd en gekregen had voor deze dag. Nee boos omdat deze docenten dus niet in de gaten hadden wat er speelde bij hun leerling. Misschien mag ik dit ook niet verwachten?
Toch wil ik vragen; geef ze tijd en ruimte voor hun verwerking en houdt nog een beetje rekening met ze.
In het algemeen zou ik willen zeggen; onderschat de impact van rouw op kinderen niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten