Het starten vanochtend kost moeite. Ook de weegschaal werkt niet mee. Een paar maanden geleden had ik al een keer tegen Mart gezegd dat hij niet goed werkte. Wat is het probleem, vroeg hij? Mijn antwoord was dat hij teveel aangaf. Een hard gelach volgde. Wel werd er even naar gekeken en werden de batterijen vervangen. Het resultaat was dat hij hetzelfde gewicht aangaf, maar in een iets snellere tijd. Helaas. Sindsdien zijn we geen vrienden meer (de weegschaal en ik dus). Vanochtend is onze vriendschap tot een nulpunt gereduceerd. Tja dat krijg je na dagen van culinair genot.
De bui van gisteren is niet verdwenen. Ik ga wel hardlopen maar kies, om verstandig te zijn, voor een korter traject. Mijn stemming klaart er echter niet van op. Het verdriet uit zich in een soort boosheid naar de hele wereld. Het is dat ik boodschappen moet doen, dus naar buiten moet, maar wil het eigenlijk de mensheid niet aan doen, een confrontatie met mij. Ik wil vandaag een hoop regelen. De huishoudelijke activiteiten lukken uiteindelijk wel, het geregel niet. Vlak na 30 november, de sterfdatum van Tim, had ik het idee dat het beter met me ging, dat ik misschien het ergste gehad had. Gek dat het missen ineens weer zo heftig aanwezig is. Zal toch de drukte van vorige week zijn. Ik heb niet meer de energie van vroeger. Na het 'tranendal' besloten om het geregel maar uit te stellen tot morgen en hopen op een betere dag........
1 opmerking:
Hoi meissie, doordat ik je zo intensief volg op je weblog vergeet ik je helemaal te sms'en . Wat breng je je verdriet goed onder woorden en wat blijft het moeilijk hè. Kon je het af en toe maar in een doosje doen en zeggen: nu even niet.... Kon het trouwens bij de film de marathon niet droog houden en zag jou in gedachten al lopen! Dikke kus Paulien van w.
Een reactie posten