De bedoeling was om vandaag vroeg te fietsen en daarna door te gaan naar mijn moeder. Ze gaat meestal tegen enen naar bed, dus als ik 'sochtends langs wil gaan, is het handig als ik er rond half 12 ben. Kan ik nog helpen met het eten geven om 12 uur. Echter ik was op tijd wakker, maar vroeg op die fiets (hometrainer), gaat het niet worden. Om 11 uur pas een pittige training achter de rug. Ik krijg bewondering voor al die 'spinners'. Daarna schrijf ik mijn blogbericht van vrijdag, wat ineens langer wordt dan ik zelf gedacht had. Ik verschuif de bezoektijd van mijn moeder naar het eind van de middag. Ondertussen doe ik van alles, maar eigenlijk niet zoveel.
Ik zie er vanmiddag tegenop om te gaan. De, in mijn ogen, mens-onterende situatie waarin ze zich bevindt, vind ik verschrikkelijk om te zien. Daarnaast weten andere bezoekers natuurlijk niets van mijn situatie. Een paar dagen voor de sterfdatum van Tim was ik daar, toen iemand begon te vertellen over een kind dat schijnbaar die dag in Papendrecht overleden was. Meer als een soort sensatie-verhaal. Ik kon wel door de grond gaan.
Vandaag kan er geen lachje van af. Herkennen doet ze me sowieso al niet meer. Praten evenmin. Ik kan me in ieder geval nuttig maken door haar eten te geven (voeren). Ook nu wordt er een opmerking gemaakt die voor mij hard binnenkomt. Mensen kunnen er niets aan doen. Wel neem ik me weer extra voor, om niet te oordelen over anderen naar aanleiding wat ik hoor of zie. Je doet het zo snel, maar je weet soms zo weinig van de achtergrond van mensen. De eerste aflevering van het TV-programma "Over de Streep", heeft ook zo'n indruk op me gemaakt. Het gaat over dit principe en er is gefilmd bij middelbare scholieren.
Na het eten ga ik weg. In de auto rollen de tranen weer over mijn wangen. Het komt deze avond niet meer goed. Het 'emmertje' is te vol.
Wel stromen de Kerstkaarten nu bij ons binnen. Heel veel mensen denken nog aan Tim (en ons) en zetten er iets liefs op. Normaal schreef ik zelf ook altijd veel kerstkaarten. Vorig jaar kon ik het absoluut niet, het was allemaal nog zo vers. Dit jaar heb ik getwijfeld. Het is niet dat ik iedereen geen fijne feestdagen wil wensen, of een goed nieuwjaar. Ik weet gewoon niet wat ik met onze namen moet doen. Ik krijg het niet voor elkaar om onze namen onderaan de kaart te zetten, zonder Tim zijn naam. Fam van der Leer, vind ik voor een kerstkaart ook niets en Tim er wel bij zetten, kan ik ook niet. Met verjaardagskaarten die ik na zijn overlijden geschreven heb, heb ik dit een beetje omzeild. Met tig kerstkaarten lukt dit niet, maar zijn naam niet in het rijtje zien staan, doet me nog zoveel verdriet.
Ik verzin dat ik één kerstkaart koop en die in dit blogbericht verstuur.
Voordat ik naar mijn moeder ga, loop ik een kaarten-winkel binnen. Eén van de eerste kaarten die ik zie, is de onderstaande. Een 'stenen-kaart', de connectie met onze Tim, de stenen-verzamelaar, is er gelijk. Dan zijn het ook nog eens 4 stenen, symbool voor onze 4 kinderen. Dit wordt hem.
Alle lieve mensen bedankt voor jullie zorgen, aandacht voor ons, in woord of gebaar, dit afgelopen jaar.
Bij deze wens ik jullie allemaal hele fijne feestdagen en een heel goed, gezond, warm en liefdevol 2013!!!!
1 opmerking:
Bedankt voor je verhaal Monique. Het is helaas zo herkenbaar. Je hebt een prachtige kaart gekozen (of hij heeft jou gevonden) en ik wens jou en je gezin hele fijne, rustige en liefdevolle dagen. Tot snel. Xxxx liefs Petra vK
Een reactie posten