Het uit bed komen voelt wat stijf. De naweeën van die 20 km van gisteren. Voor de rest lijkt het een dag als alle anderen. Vroeg op om te werken, iets eerder klaar vanwege Kerstavond. Het wordt me veel gevraagd, maar ik zie niet heel erg op tegen de Kerstdagen. Had ik zelfs vorig jaar niet. Het heftige zit hem soms in hele onverwachte confronterende momenten. In september ging Iris mee als begeleidster van het brugklaskamp. Zij is peerleader van die klas. Ik moest naar de tandarts, maar als het mee zat, kon ik ze nog net ophalen. Ik sta er op tijd, nauwelijks ouders te bekennen, blijkt dat de bus verlaat is. Het ging nog ruim een uur duren. Ik even naar huis om na een uur weer terug te komen. Nu stonden er heel veel ouders. Ik had me niet gerealiseerd dat er meerdere brugklassen op hetzelfde tijdstip zouden aankomen. Ik zie, wat verder van mij vandaan, veel bekenden. Allemaal ouders van vroegere klasgenootjes van Tim. Had ik niet bij nagedacht. De bussen komen aan en ik zie veel oud-klasgenootjes van Tim, vrolijk uitstappen. Hier had hij ook bij kunnen/moeten zijn! Zo confronterend. Ik zou het liefst willen vluchten.
Dit moment en het bijbehorende gevoel staat me nog helder voor de geest. Dan is Kerst voor mij, veel minder beladen. Toch ben ik wat labieler vandaag en het is fijn als ik naar huis kan. Eerst eten, blogbericht schrijven en dan de patiëntenadministratie af maken. Uiteindelijk ben ik om negen uur klaar en kan ik, hopelijk, een beetje bijkomen in de komende dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten