Bijtijds op. In ieder geval geslapen. Starten met mijn ochtendoefeningen. Die doe ik altijd, vanochtend alleen veel intensiever. Pijn in mijn nek is minder, net zoals de stijfheid. Na het 'sap-ritueel' gauw m'n hardloop-outfit (klinkt mooier dan dat het is) aan, om vervolgens eerst Iris naar school te brengen. Er moeten spullen mee voor een aardrijkskunde-project. Om half negen pak ik de telefoon om contact op te nemen met de zorgverzekeraar van gisteren. Dit moet toch een tijdstip zijn waarop ze nog niet overbelast zijn? Dat klopt. Volgens het antwoordapparaat beginnen ze namelijk pas om 9 uur. Grrrrrrrr. In de brief staat toch duidelijk half negen. Ik schrijf mijn blogberichtje van woensdag, waar ik gisteren niet meer aan toe kwam.
Om 9 uur bel ik weer. Nu krijg ik een hele aardige man aan de lijn, die ook nog eens verstand van zaken heeft. Heel prettig. Er blijkt bij hun een computerstoring te zijn geweest. Mogelijke oorzaak? Hij kan het probleem niet voor me oplossen, geeft wel tips en verzekert me dat het sowieso goed gaat komen. Fijn en belangrijk voor mijn stress-gehalte.
Zo start ik, weliswaar wat later dan gepland, met een rondje hardlopen. Vijf km met stukjes interval ertussen. Ik ga merken dat die 5 km me steeds makkelijker af gaan. Dit geeft de burger moed.
Hierna lees ik het blogbericht van Lowie van Gorp van KanjerGuusje. Hij schrijft dat hij gaat stoppen met zijn dagelijkse blogberichten. Ik snap het. Ik heb me al vaker verwonderd waar hij de tijd vandaan haalt om alles te doen wat hij doet. Dankbaar ben ik hem, dat hij mij m'n laatste zetje heeft gegeven om echt voor die marathon te gaan. Nog meer dankbaar ben ik, omdat hij op zo'n mooie manier heeft laten zien, wat rouw met een mens, met een gezin doet. Voor mij zo'n herkenning. Het is niet gek dat ik nog zo intens met Tim bezig ben, dat Tim juist door zijn afwezigheid, zo aanwezig is in alles wat ik doe. Soms heel erg op de voorgrond, bijna altijd op de achtergrond. Lowie schrijft ook over zijn kinderen, laat zien hoe moeilijk ze het soms hebben. Dit maakt dat ik sommige dingen met mijn kinderen kan bespreken. Het belangrijkste echter vind ik; hij maakt rouw bespreekbaar! Ik ga zeker eens luisteren naar een lezing van hem.
Na de boodschappen, Iris weer ophalen van school, broodje eten en dan naar de praktijk. Kijken hoe ver ik kan komen met de rest van die contracten.
In het winkelcentrum waar ik werk zit ook de kledingzaak waar ik, voor Sinterklaas voor Lisanne, een trui heb besteld. Moest van een ander filiaal komen en dat ging 5-7 dagen duren. Niet op tijd voor de Sint. Dit was uiteindelijk mijn enige 'plaatjes-cadeau'. Een week na de Sint daar al langs geweest, toen was er niets binnen. De dag erna telefoontje dat de bewuste trui naar een ander filiaal was gestuurd. Status van vandaag is dat hij nog steeds niet binnen is. Zucht. Naar de praktijk, ik bind de strijd aan met die contracten. Met geduld (en rust en tijd die er gisteren niet was), kom ik, stap voor stap verder. Mijn mobiel gaat. De bewuste kledingzaak, 'mijn' trui hangt gewoon in de winkel. Ze hebben me meerdere keren gebeld, geen reactie, vandaar dat hij tussen de rest hangt. Voor de zekerheid check ik mijn berichtenlijst. Na het telefoontje dat de trui een ander reisje had gemaakt dan gepland, heb ik echt geen enkel bericht meer ontvangen! Ik ontplof. Ik loop naar de winkel terug en ontplof daar nog een keer. Het effect van zo'n laatste druppel...... Uiteindelijk komt het goed en stap ik, met trui, rustig de winkel uit.
Dit is het keerpunt, het lukt, alle digitale contracten zijn ook de deur uit. Het heeft even wat tijd gekost, maar dan heb je ook wat (rust dus).
Naar huis, eten koken, tennissen, nog even stukje The Voice Kids kijken, Ruzzle spelletje, en de dag is weer ten einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten