Zondag 16 december

Wel vroeg wakker, maar het lijkt alsof ik word vastgehouden in mijn bed. Om 9 uur buiten lopen ga ik niet redden. Eindelijk dan toch de stap gewaagd om uit bed te komen. Eerst wat sapjes (citroen-/ en sinaasappelsap, vers wel te verstaan) gedronken, gecombineerd met een appeltje. Dit wordt gevolgd door een blik op buienradar. Ai, tot 11 uur ziet het er prima uit, maar daarna gaat het, volgens de weersverwachting, licht regenen. Tja, ik had er beter wat eerder uit kunnen komen. Maar het gaat sowieso niet zo lekker vanochtend. De tranen zitten hoog. Ik weet dat dit het resultaat is van de (te) drukke afgelopen week. Ondanks dit weten, voelt het helemaal niet fijn........


Om 10 uur heb ik mezelf zo ver dat ik kan starten met de opdracht voor vandaag; 18 km. Ik neem me voor om echt rustig te gaan lopen. De eerste paar kilometers heb ik pijntje hier, pijntje daar. Niets bijzonders en loop er makkelijk door heen. Maar dan bij de 6 km, kramp in mijn darmen. Dit heb ik wel eens meer en hoop dat het snel wegzakt. Helaas het houdt aan. Heb je geen kramp in je benen, krijg je dit. Misschien het gevolg van het andere (lees; overvloedige) eten van de afgelopen dagen. Het wordt op een gegeven moment zo heftig dat ik bang ben dat ik een sanitaire noodstop moet maken. Genant! Wat doe je dan, een noodstop in de berm of ergens aanbellen?? Voorlopig gewoon doorlopen. Ik moet aan Tim denken. De laatste nacht dat hij thuis en zo ontzettend ziek was, gaven we hem zetpillen voor de misselijkheid én om de koorts iets naar beneden te krijgen. Maar hij kreeg kramp in zijn darmen. Om toch de paracetamol zijn werk te kunnen laten doen, zijn temp lag boven de 41 graden, was ik hem aan het aanmoedigen om het nog even vol te houden. Nog even niet zijn darmen te legen. Wat had hij het moeilijk, we telden de minuten, seconden af. Dit beeld is nu in volle hevigheid aanwezig, de pijn van dat moment van toen ook. Ik loop door. Mijn kramp is nog niks vergeleken met de zijne. Als hij het vol kon houden, moet ik het ook kunnen. Bij 9 km bedenk ik me dat ik straks in de buurt van ons huis kom. De routes die ik uit heb gezet zijn namelijk net een soort klavertje vier, met als middelpunt ons huis. Vandaag loop ik 2 blaadjes van dit 'klavertje' en ben met 11 km vlakbij onze eigen WC! Tijdens de laatste honderd meters wordt de kramp nog erger en ik storm dus de garage binnen. Wat een opluchting!! Mart snapt er niets van hoe die garagedeur ineens zo open kan staan, totdat hij mij van het toilet ziet komen. Geen tijd voor een verhaal, ik ga gauw weer verder. Hierna loop ik de rest van de kilometers vrij gemakkelijk uit. Niet snel, maar ook geen kramp in de benen of die enorme uitputting van een paar weken geleden. Dit geeft de burger moed.

De rest van de dag komt er niet zoveel uit mijn handen. Ben nog steeds in een verdrietige bui. Ik moet van alles, maar ben een beetje bezig met het herschikken van onze boeketten en ga wat opruimen. Niets van wat ik op mijn planning had staan. Wil eigenlijk ook nog langs mijn moeder vanmiddag, maar mijn schoonouders komen eten. Aangezien mijn moeder vaak tot 4 uur slaapt en ik niet op 2 plekken tegelijk kan zijn, stel ik dit bezoek uit tot van de week.
De kinderen zijn thuis. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik had willen schrijven; alle kinderen zijn thuis. Onze gezinssamenstelling verwoorden blijft soms moeilijk. De vraag; "hoeveel kinderen heb je", kan me onverwachts overvallen.
Enfin, Lisanne, Rick en Iris zijn thuis en we genieten van een heerlijke kaasfondue en hebben het gezellig met z'n allen. Zo eindigt de dag dus veel beter dan hij begon...........