De tweede drukke dag van deze week voor de boeg. Vroeg wakker, beetje aan het piekeren, bedenk dat ik er dan maar beter uit kan gaan. Eén blik naar buiten zegt me dat ik geluk heb, geen sneeuw en het ziet er niet glad uit! Heel blij. Dus loop ik, hardlopend wel te verstaan, heerlijk om 7:00 uur al buiten. Voordeel van zo vroeg beginnen is dat je daarna nog een flink deel van de dag over hebt. Om 10:30 uur afpsraak met praktijkondersteuner van onze huisarts. Voor die tijd een deel van mijn patiëntenadministratie kunnen doen. Lekker gevoel als dat al bijna klaar is. In de wachtkamer kijk ik naar de vloer, wat moet je anders doen als je zit te wachten? Allemaal regenboogstrepen verschijnen op de vloer, schitterend! Ik voel me even heel dichtbij Tim. Wel wetend dat het gewoon het zonlicht op delen van het glas is, maar toch.
Na de huisarts de wekelijkse boodschappen en daarna door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Dat was eigenlijk al een paar weken geleden de bedoeling, maar dan had ik extra terug moeten komen. Het had voor mij geen prioriteit, dus uitgesteld. Sinds Tim zijn overlijden heb ik moeite met afspraken in de toekomst. Soms is het fijn om het op de dag zelf te bepalen. Ik weet dat dit niet praktisch is, en ik plan zeker nog dingen, maar als een afspraak geen noodzaak heeft (geen prioriteit) stel ik het liever uit. Kan het soms gewoon niet overzien. Hoop dat dit in de toekomst beter zal gaan.
Vandaag de keus of ik een andere keer op de praktijk laat prikken of briefje mee voor het ziekenhuis. Ik kies voor het laatste, bang dat ik het, gezien het bovenstaande, weer uitstel. Overigens absoluut niet vanwege angst voor dit prikken.
Net als gisteren loop ik vandaag een ziekenhuis binnen, een ander ziekenhuis, maar weer komen m'n gedachten op Tim. In de auto komt het verdriet in alle heftigheid boven, de tranen biggelen over mijn wangen. De ene keer mis ik zijn vrolijkheid, de andere keer denk ik met pijn terug aan alles wat hij heeft moeten doorstaan. Het maakt me allebei verdrietig. Maakt niet uit en gaat wel weer over, die ervaring hebben we inmiddels.
Thuis gaat het leven, als huisvrouw, door. Boodschappen opruimen, wassen, strijken, schoonmaken en aan het eind van de middag een afspraak in Rotterdam. Begin van de avond hebben we maatschapsvergadering en rijd ik van de ene afspraak gelijk door naar de andere. Gelukkig niet al te laat thuis en kan ik terugkijken op een vermoeiende, maar wel productieve en bevredigende dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten