Heel vroeg wakker. Liggen piekeren. Met een hoofdpijn die op komt zetten, besluit ik om mijn warme nestje te verlaten. En zo sta ik om 5 uur op mijn gemak de keuken te poetsen. In mijn bed had ik de regen al tegen de ramen horen slaan (niets herkenbaars van wat Rob de Nijs zong; "zachtjes tikt de regen etc"). Het geluid vertelt me ook aan dat er een pittige wind staat. Ik ben in dubio; zal ik vroeg gaan lopen, dan heb ik het maar gehad, of nog even wachten? Een blik op buienradar laat diverse buien zien. Wil ik een beetje droog lopen, zal ik moeten wachten. Moeilijk. Voordeel is wel, dat ook de oven nu een beurt krijgt.
Om half negen ben ik bijna klaar voor de start. Band voor hartslag om, kleren aan, drinken voor onderweg aangemaakt, mp3-spelertje aangeklikt, als laatste mijn nieuwe sporthorloge om. Die gaat me straks alles vertellen; route, aantal gelopen kilometers, hartslag en mijn snelheid. Ben benieuwd. Wat we ons niet gerealiseerd hadden, was dat hij vlak voordat je gaat lopen, opgeladen moet worden. Oké, nog even wachten dus. Vrij snel laat hij op om 2 uur te kunnen registreren. Mart zegt enthousiast dat het volgens buienradar droog is!
Zodra ik buiten ben krijg ik een aardige bui over me heen. Wat nou droog, volgens buienradar? Horloge op start gedrukt, maar ik zie weinig gebeuren. Beginners foutje? Na 200 meter stopt mijn muziek er mee. Tja, die had ik dus ook moeten opladen. De wind is krachtiger dan ik dacht. Het zit niet mee. Wat doe ik, ga ik terug naar huis en vanmiddag een nieuwe poging wagen, of loop ik door? Het wordt doorlopen. Na een paar kilometertjes miezert het slechts. Aan het eind van mijn eerste 'klaverblad' van vandaag, heb ik wind mee en krijg het warm. Ga ik wat uittrekken? Na 10 minuten hoef ik niet meer na te denken over die vraag. Een tweede bui krijg ik over me heen, gelijk wordt het kouder. Ik ben behoorlijk doorweekt en moe. Er woedt een strijd in mijn hoofd; koers zetten naar huis, of die laatste 7 kilometer uitlopen? Je gelooft het of niet, maar twee zinnen uit een Sinterklaasliedje zitten nu in mijn hoofd; "en we zingen en we springen en we zijn zo blij, want er zijn geen stoute kinderen bij". Kilometer na kilometer herhaal ik dit. Zo worstel ik me naar mijn finish. Trots dat ik het toch gehaald heb, op wilskracht kom ik er! Volgende keer gaat er alleen een opgeladen mp3-speler mee...
Thuis gaan kijken of mijn horloge nog iets heeft geregistreerd. Tot mijn grote verbazing, bijna alles. Alleen de laatste 5 minuten niet. Geweldig om te zien waar ik, hoe hard (of zacht) heb gelopen, hoe de hartslag was etc. Iets minder was het om mijn eindtijd te zien. Mijn snelheid is niet te vergelijken met die van 2008. Dit wist ik al, maar om het zo overduidelijk bevestigt te zien, valt toch tegen. Ik zal waarschijnlijk nog vele malen tegen mezelf moeten zeggen, dat het uitlopen van die marathon het allerbelangrijkste is, niet de tijd!
Ín de avond kijken we met z'n allen naar de Bucket List. Een drama-komedie waarin de hoofdpersonen weten dat ze binnen afzienbare tijd gaan sterven. Ze stellen een lijst op met dingen die ze nog heel graag willen doen. Aangezien de marathon van Rotterdam lopen echt iets is van mijn 'Bucket List', heb ik ook zo benoemd, spreekt de film mij aan. Het is gezellig met z'n vijven. Dan ineens kijk ik recht in het gezicht van Tim. Zijn foto staat, als schermverslaafde die hij was, heel toepasselijk in de buurt van de TV. Wat mis ik hem, hij had gewoon bij ons moeten zitten en mee lachen. En zo liggen genieten en verdriet soms heel dicht bij elkaar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten