Bijzonder hoe onze kinderen, ondanks dezelfde ouders, zo heel verschillend zijn.
Tim, onze jongste, is geboren op 25 mei 2000. Vanaf dag 1 eigenlijk al een beetje een ‘zorgenkindje’, maar, of juist ook, ons ‘speciaaltje’.
Na een aantal maanden werd duidelijk dat hij een vaatafwijking aan zijn linker arm heeft, waarin met regelmaat pijnlijke stolsels ontstonden. Vooral ’s nachts had hij hiervan veel last. Op een gegeven moment is hij onder controle gekomen van het Sophia kinderziekenhuis. Genezing zat er echter niet in.
Doordat het bloed in zijn arm en hand niet makkelijk terug kon stromen, werd zijn hand vaak heel dik en werd hij blauw van kleur. En zo werd Tim ons bijzondere ventje met zijn blauwe handje.
Buiten dat hij regelmatig last had van zijn arm (en als hij ziek was ook héél ziek kon zijn), was Tim een ontzettend lief, vrolijk en (eigen-)wijs mannetje. Hij had altijd wel een mop te vertellen en hield van dino’s, draken, planeten (hij zei zelf dat hij van de planeet Bazooka kwam) en stenen. Hij had zelfs plannen om ‘diamant-slijper’ te worden en ook de amethysten waren favoriet bij hem. In zijn zakken kwamen we allerlei gevonden stenen tegen.
Op school kon hij makkelijk mee komen en zijn hobby’s waren o.a. computeren en tekenen. De tekening van de 'vliegende diamant' hierboven in het kopje naast Special Tim, heeft hij zelf getekend.
Daarnaast hield hij erg van lezen. Tim had een verzameling van kleine lampjes zodat hij ook ‘s nachts, als wij dachten dat hij heerlijk sliep, stiekem kon lezen.
Daarnaast hield hij erg van lezen. Tim had een verzameling van kleine lampjes zodat hij ook ‘s nachts, als wij dachten dat hij heerlijk sliep, stiekem kon lezen.
Sporten deed hij ook, hij heeft een tijd getennist en was de trotse keeper van zijn hockeyteam.
Na een gering trauma (een loopklosje) tegen zijn hoofd in waren de gevolgen behoorlijk. Na een paar dagen ontstond er een enorme zwelling op zijn hoofd, had hij ontzettend veel pijn en was heel beroerd. Hij werd met spoed opgenomen. Dit was in 2006. In 2009 was het na een valpartij helemaal raak; een epidurale bloeding (bloeding tussen hersenvliezen). Twee spoedoperaties volgden met daarna nog behoorlijke complicaties. Zijn klasgenootjes hebben vanaf die tijd enorm met hem meegeleefd en waren heel zorgzaam naar hem toe.
Uiteindelijk werd door onderzoek duidelijk dat hij een zeer zeldzame, ernstige stollingsafwijking had ontwikkeld en hebben we met behoorlijk wat angst geleefd.
Hoewel hij het soms moeilijk had, bleef hij dat lieve, guitige mannetje.
In het Sophia kinderziekenhuis voelde hij zich veilig en, ondanks alles, genoot hij ook daar. Vooral als er een cliniclown langskwam of hij mee mocht werken aan een aflevering van Sophia Radio en/of TV.
Juist in groep 8, vanaf augustus 2011, leek het goed te gaan met onze Tim. Onze zorgen namen af en hij kon weer gewoon kind zijn. Hij genoot van alles, had zelfs een vriendinnetje en het had erg naar zijn zin op school en in zijn hockeyteam.
In november was hij een paar dagen ziek, niets bijzonders en eigenlijk al aan de beterende hand, toen hij op de 29ste in korte tijd heel ziek werd. Enorm hoge koorts. ’s Nachts heel beroerd en hij zei toen al tegen me: “mam, dit ga ik niet meer redden”. Vroeg in de ochtend zijn we naar het Sophia gegaan en bleek hij een sepsis te hebben. Helaas was de bacterie zo verwoestend dat hij ’s middags op 30 november overleed.
Het onderstaande gedicht heb ik voorgelezen op zijn afscheidsbijeenkomst op 7 december 2011.
Liefde
Het ligt niet
in de lengte
of zwaarte van tijd
of iets
je lief en dierbaar is
Het ligt
in de diepte
van het verlangen
in de liefde
waarmee
je lief hebt
In de liefde
ligt
het verdriet
als je verliest
En je huilt
omdat
in je tranen
je liefde ligt
Voor de laatste keer met z'n allen op vakantie, zomer 2011 Corsica
1 opmerking:
Wat moet ik zeggen? De stilte moet even oorverdovend als peilloos diep zijn nu jullie Tim er niet meer is. Ik ben niet blij maar wel dankbaar dat hij zoveel moois in jullie harten heeft achtergelaten.
Michiel
Een reactie posten