Zondag 30 december (wat langer verhaal)

Een onrustige nacht. Niet het gevolg van de thriller die we gekeken hebben. Oorzaak?
Middenin de nacht hoor ik hoe de regen en hagel tegen de ramen beuken. Misschien dat dit me wakker gehouden heeft. Ik bedenk dat ik achteraf beter op zaterdag m'n kilometers had kunnen maken, het was zo'n lekker weer gisteren. Terug draaien kan niet, kan alleen maar hopen dat het straks meevalt. Uiteindelijk toch in slaap gevallen. Als ik wakker word, klinkt het droog (geen getik tegen de ramen). Ik besluit nog even te blijven liggen. Dat even wordt iets langer. Dan hoor ik een heel bekend geluid. Weer regen. Oh wat baal ik, was ik er toch maar eerder uit gegaan.

Gelijk eruit nu. Na alle sapjes gauw een blik op buienradar. Het valt mee. Na dit buitje wordt het voor heel wat uurtjes droog. Super. Ik maak me klaar om weg te gaan. Dit neemt echter steeds meer tijd in beslag. Wel zijn alle moderne hulpmiddelen (MP3-speler, sportwatch) keurig opgeladen. Dat scheelt Sinterklaasliedjes zingen. Ik ga van start. Heerlijk droog weer, alleen de kracht van de wind valt wat tegen. Geen kramp, maar wie denkt dat ik die 16 km nu fluitend loop, die heeft het mis. Windje mee en ik heb het warm, jas uit dus. Na een flink stuk wind tegen, koel ik behoorlijk af en krijg het zelfs koud. Toch weer jas aan. De laatste kilometers ervaar ik, jammer genoeg, als zwaar. Maar........ en dat is het voordeel van vandaag, ik kom niet versleten thuis. Geen kramp die bij het minste of geringste in mijn benen schiet en een sanitaire noodstop was niet nodig! Misschien gaan we toch vooruit.....

's Middags stelt Mart voor om een stukje te gaan lopen. Bij het woord 'lopen' schiet ik even in de stress. Mijn voorstel om een stukje te fietsen. Even naar mijn broers huis. In zijn kelder staat een laagje water. Ik weet niet of dit normaal is, maar we hozen aardig wat liters eruit. Hij weet het nog niet. Ik wilde zijn bezoek aan zijn schoonfamilie niet 'in het water laten vallen'.
Bij zijn huis komen we toevallig een moeder en zoon van het oude hockeyteam van Tim tegen. Het gesprek komt op Tim. Wat meer mensen aangeven, maar wat me nog steeds erg blij kan maken, is dat ze zeggen dat ze bij elke regenboog nog aan Tim denken!

Vandaag is het 13 maanden geleden dat Tim overleed. Vorig jaar hadden we net de Kerstdagen achter de rug (waren meegevallen). Op 30 december had ik toen een afspraak met één van de artsen van Tim. Geen moeite had ik met het idee om, voor de eerste keer na het overlijden, het Sophia binnen te gaan. Wel moeite dat ik alleen in de auto ging, zonder Tim. We hebben samen zo vaak die route gereden. Moeilijk om hem niet naast me in die auto te hebben. Vlak daarvoor van vrienden een schitterend fotoboek van het afscheid van Tim gekregen. Ik rij de A16 op en daar verschijnt een gigant van een regenboog! Zo mooi, zo bijzonder, dat ik denk;" hij gaat gewoon met me mee".

Vandaag ook de vraag van de kinderen, wat doen we met Oud en Nieuw? Waarschijnlijk niets bijzonders. Vorig jaar heb ik het zo moeilijk gehad tussen elf en 1 uur 's avonds.
Oud en Nieuw, je kijkt terug op het afgelopen jaar en je kijkt vooruit naar het nieuwe jaar. Beide blikken gaven me toen zo'n verdriet. Het moment van 24:00 uur. Normaal vrolijk proostend met dierbare mensen. Ik miste Tim zo erg. Toen niet verwacht dat het zo heftig zou zijn. Nu bang voor wat er morgen komen gaat.......