Maandag 10 december

Met het starten van deze week, het vooruitzicht op een hele drukke week: maandag lange werkdag met aansluitend bijeenkomst met Fysio Dordt-groep. Dinsdag allerlei afspraken en dan 's avonds maatschapsvergadering. Woensdagochtend even luizencontrole op de basisschool en 's middags een afspraak. Donderdag een erg lange werkdag met vervolgens vrijdags en zaterdags cursus (die ik ook nog ergens een wilde voorbereiden). Ik merk dat ik daar tegenwoordig veel moeite mee heb. De gedachte aan wat ik allemaal 'moet', vliegt me aan. Stap voor stap maar doen, oftewel dag voor dag bekijken.

Qua aantal patiënten valt het best mee, maar er moeten ook een paar zaken tussendoor geregeld worden. Uiteindelijk snel eten en dan naar het ziekenhuis, alwaar de bijeenkomst is. Lopend naar de hoofdingang denk ik terug aan de vele malen dat we met Tim naar het ziekenhuis gingen, dit terwijl het niet eens het Sophia is waar ik naar toe loop. Al die mensen die hier naar binnen gaan. Ik vraag me af, welke van deze mensen misschien op bezoek gaan bij een heel zieke dierbare? Wat voor leed zit er verborgen achter deze lopende mensen? Het houdt me bezig.......

Op naar de bijeenkomst. Daar rustig aanschuiven op één van de stoelen. Het bestuur opent de vergadering. Bewondering heb ik voor wat zij in deze 5 jaar bereikt hebben. Echter zij geven aan dat ze hopen dat er meer mensen de kar gaan trekken. Ik ken het gevoel, maar heb spijtig genoeg, totaal niet de energie om hier een enthousiaste bijdrage te leveren. Vervolgens een praatje van een orthpedisch chirurg. Geweldig dat hij op deze manier de moeite wil nemen om een soort brug te slaan naar ons, fysiotherapeuten.
Helaas wordt het steeds warmer in de zaal. Ik voel me niet lekker worden, ben bang om letterlijk onderuit te gaan. Er is weliswaar een dokter in de zaal, maar op zo'n consternatie zit ik totaal niet te wachten. Dan komt er een moment dat we in groepjes wat moeten gaan bespreken. Ik besluit, zeer tegen mijn principes, om gebruik te maken van dit moment en voortijdig de zaal te verlaten. Heerlijk die frisse lucht buiten. Ik moet gelukkig een stukje lopen naar mijn auto en kom weer een beetje bij. Het voordeel achteraf is dat ik op deze manier toch nog enigszins bijtijds thuis was......