Maandag 15 april

The day after......

Gisteravond om 22:00 uur naar bed. Veel pijn. Geen enkele houding waarin ik een beetje lekker kon liggen. Omdraaien was sowieso al een probleem, moest zo voorzichtig gebeuren anders schoot de kramp in mijn benen. Ook gloeit mijn hele lijf alsof ik een dag op het strand, in de volle zon heb doorgebracht. Continu droge mond, veel dorst. Mijn warme hoofd wil ik eigenlijk in de koelkast stoppen. Om 23:30 uur maar weer uit bed. Als ik toch niet kan slapen, dan maar mijn tijd nuttig besteden. Dus achter de computer plaats genomen. Ik maak de agenda voor de maatschapsvergadering die we morgen hebben, ik bereid deze vergadering voor, openstaande rekeningen worden betaald, mailtjes beantwoord etc etc. Op zich prettig dat dit gebeurd is.

Om 02:00 uur probeer ik toch weer naar mijn bed te gaan. Een opgave op zich, om de trap op te komen. Als ik in mijn bed lig, nog even wat lezen en dan het licht uit. Ik slaap gelukkig een paar uurtjes, niet lang helaas. Op een gegeven moment mezelf uit bed gewerkt. Het is er niet beter op geworden. Mijn benen voelen verschrikkelijk strak en pijnlijk aan. Als ik wat van de grond moet oprapen, ben ik net een giraffe: gestrekte benen uit elkaar en dan buigen in de rug (dit beeld brengt wel een glimlach op mijn gezicht). Ik was het één en ander van plan vanmorgen, gaat allemaal niet lukken.

Wel schrijf ik een blogbericht over mijn belevenissen op de marathon. Een lang verhaal, ik ben er wel even mee bezig. Nog steeds geen euforisch gevoel te bespeuren, de pijn lijkt alles te overheersen. Nog nooit zo'n spierpijn gehad. Volgens mij ben ik aardig tot het uiterste gegaan, gisteren. Hoop dat het gevoel van voldoening en trots nog komt. Wat ik vooral mis, is dat het in de hele race, nergens lekker is gegaan. Geen moment het gevoel: "nu loop ik lekker". Alleen maar angst voor de kramp die continu op de loer heeft gelegen. Wat een verschil met 3 weken geleden, de 33 km onder barre weersomstandigheden. Dit was niet makkelijk met die extreem gure wind, maar na afloop had ik zelfs nog energie over. Volgende dag toen totaal geen spierpijn. Waarschijnlijk hebben de spanning vooraf en de warmte me genekt. Conclusie; ik heb niet alleen de laatste 10 kilometers op karakter gelopen, ik heb de hele race op wilskracht gedaan. Blij met 'de kop die erop zit'.

Om half 3 naar mijn werk. Autorijden gaat niet makkelijk, vooral last van mijn linker been met koppelen. Een automaatje is zo gek nog niet. Het werken gaat. Mijn armen mankeren niets en als ik moet staan zoek ik steun bij de behandeltafel of een stoel. Gelijk aansluitend begint om 18:30 uur de vergadering. Een lange zit, iets voor half 11 zijn we klaar. Opstaan wordt problematischer. Ik zie op tegen de autorit naar huis. Achteraf terecht. Het koppelen was drama. Ik kies een route met weinig stoplichten, schakel zo weinig mogelijk (veel in z'n 2 en 4 gereden, ai.ai), duim dat er geen file staat en ben heel blij als ik zonder ongelukken thuis ben. Daar zit ik op een gegeven moment te klappertanden op de bank. Mijn lijf voelt ziek. Alleen weet ik zeker dat ik geen virusje (bacterie) onder de leden heb.
Nog even de opmerkingen van mijn dochters incasseren: "Het is eigenlijk helemaal niet bijzonder dat je die marathon hebt uitgelopen, zovéél mensen hebben het gehaald". "Mijn docent had me langs het parcours gezien, hij liep zelf ook mee, vandaag zag ik niets aan zijn lopen" (dit werd gezegd nadat ik strompelend de trap op kwam) Fijn.......Nu maar hopen op een betere nacht.