Dinsdag 16 april

The day after, the day after...

Ook vandaag nog veel moeite met bewegen. Wel iets langer geslapen gelukkig. Normaal draai ik op de dinsdag heel veel wassen, ik doe de boodschappen, ik strijk etc etc. Alleen de was uitzoeken vandaag is al een opgave. Ik zie tegen alles op. Ook lijkt het of een deel van mijn hersens op 'pauze' staan. Het denken lukt niet. Ik kan wat ik moet doen, niet overzien. In de ochtend heb ik een controle gepland staan bij de huisartsenpraktijk. Autorijden durf ik eigenlijk niet, zeker gezien hoe slecht het gisteravond ging. Op de fiets dan maar, gelijk goed voor mijn beenspieren. Zolang ik maar op het zadel zit, valt het fietsen niet tegen.

Bij thuiskomst wil Lisanne dat ik even met haar mee naar de winkels ga om wat uit te zoeken. Eigenlijk zie ik het niet zitten, maar ga toch mee, onder voorwaarde dat zij rijdt. In de winkel word ik overvallen door een telefoontje. Ik wil niet denken, ik wil niet dat er een beroep op me gedaan word, ik ervaar zelfs paniek?? Ik reageer alleen niet adequaat. Het beïnvloedt me. Stom. Bij de tweede winkel, blijf ik in de auto zitten, het gaat niet meer.

's Middags krijg ik het net voor elkaar dat de tweede was de machine ingaat. Ik baal van mijn eigen gevoelens. Als ik op een gegeven moment in mijn cadeau-boekje "de geboorte van een marathon" lees, herken ik het verdriet wat deze moeder de hele marathon met zich meegesleept heeft. Ook bij haar ging het dus niet makkelijk. Zeker haar laatste zinnen zijn zó herkenbaar: "Zo had ze zich het einde van deze marathon niet voorgesteld. Weer is ze zich pijnlijk bewust hoe verwachtingen je kunnen misleiden, omdat de werkelijkheid vaak zo anders uitpakt." Gek, juist door zo'n boek word ik getroost.

Aan het eind van de middag hebben Iris en ik een afspraak bij de acupuncturist. Nu moet ik wel de auto in. Als we zitten vraag ik of ik Iris d'er sjaal half onder mijn linker been mag leggen. Dan drukt de stoelrand niet zo op die pijnlijk plek. Dit werkt wel een beetje. Duimen voor weinig oponthoud. Als ik aankom zitten de tranen hoog. Een combinatie van enorme vermoeidheid, spanning en pijn, denk ik. Als ik op de tafel lig, wil ik niets meer.

Gelukkig op de terugweg geen file. Thuis eten en samen met Mart de boodschappen doen. Ik sjok wat rond. Snel weer thuis. Ik houd het nog even vol, dan ga ik maar naar bed. Geen fut meer, morgen hopelijk minder ellendig en pijn.