Zondag 14 april (tweede deel)

Na een redelijk nacht, die me is meegevallen, ik was gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk slecht zou slapen, op de zondag er vroeg uit. Ik heb minder slecht geslapen dan de dagen hiervoor. Om 8:15 uur komen vrienden mij oppikken, zij begeleiden mij naar het startvak. Mart gaat, met Lisanne, Rick en Iris, bij de Euromast parkeren, om daar vandaan met de fiets naar de Erasmusbrug te gaan. Lisanne moet nog een hockeywedstrijd spelen. Zij komt eerst naar de start kijken, rijdt dan naar Naaldwijk en probeert op tijd terug te zijn voor de finish.

Vanaf 6:45 uur in de running. Douchen, juiste hardloop-kleren aan, 'warm-houd-kleren' erover heen, horloge en regenboog-armband om, sportdrank klaar maken, paar maal naar de WC (het kan er maar uit zijn), etc etc. Goed op tijd, 8:20 uur, zitten we in de auto, op weg naar Kralingse Zoom. De rit gaat als een trein (lekker dat we met de auto zijn). Er zijn al meer mensen, maar het is nog niet super druk. De metro in en alles gaat zo voorspoedig dat we voor negenen al in een tentje zitten om koffie te drinken.

Ik ben gespannen, ga al weer een keer naar de WC, hoop dat Lisanne ons nog kan vinden. Om 9:45 uur met mijn zwager afgesproken in de buurt van het startvak. Lisanne appt dat de metro oponthoud heeft. Balen. Nog één keer naar de WC en dan naar Frank. Daar aangekomen lachen we nog wat om de maillot die ik aan heb. Die moet voor de start nog uit. Scheuren is de bedoeling. Ik heb hem al ingeknipt. Echter de kwaliteit is iets beter dan verwacht. Hilariteit alom. Lisanne, is tot mijn vreugde, ook gearriveerd.

Om 10:00 uur gaan we het startvak in. Als 'beesten' in de kooi. Eigenlijk wil ik nog een keer naar de WC. Er staat een rij van hier tot en met Tokio, voor 2 dixies. Toch in de rij. Als om 10:25 uur Lee Towers begint te zingen, verlaat ik onverrichter zake de rij. Ons startvak is een aardig stuk verwijderd van de start. Helaas hoor ik Lee nauwelijks zingen. Ineens hoor ik iets in de verte. Was dat een kanonschot? Jawel, de marathon is gestart! Alleen wij nog niet. Rustig op ons gemak nog pratend doen we wat stapjes richting de start. Apart is dat hoor. Dan gaan we, met duizenden voor ons.



Zoekplaatje: kijk of je ons kunt ontdekken?

Mijn doelstelling om rustig te starten, gaat vanzelf. Uiteindelijk over de startlijn en dan begint het echt. Het is goed dat we rustig lopen, ik voel mijn benen. Kramp lijkt op de loer te liggen. Hopelijk na 5 km over. De eerste keer de Erasmusbrug over. Prima. Ik zie Mart, Rick en Iris duidelijk staan. Zij zien mij gelukkig lopen.

De eerste keer over de Erasmusbrug, nog vrolijk

Ik heb een soort schema in mijn hoofd van ongeveer 33 minuten per 5 km (hierbij moet ik elke keer mijn starttijd optellen). Een langzaam schema. Vind ik moeilijk, maar heeft tot doel om, ondanks de warmte, toch die eindstreep te halen. Bij het eerste 5km-punt, zit ik aardig op schema. Mijn broer fietst een heel stuk met me mee, geweldig! Helaas loop ik nog steeds niet lekker. Continu het gevoel dat het in mijn linker kuit kan schieten. Bij 8 km zie ik vrienden. Ik kom 2 x langs ze. Bij de 2de keer vrees ik dat ik af moet gaan haken. Bijna kramp. Ik zeg niets meer, concentreer me alleen maar op het lopen. Het zal me toch niet gebeuren dat ik voor de 10 km al moet opgeven. Verschrikkelijk! Voorzichtig doen, geen rare bewegingen maken, verder gaan. Het zakt gelukkig weer iets af. Daar komt dan mijn hamstrings voor in de plaats.

Bij het 10 km-punt neem ik wat te drinken bij de drinkpost. Normaal doe ik dat niet, heb alles zelf bij mij. Vandaag, door de warmte, moet ik extra veel drinken. Ik loop een stukje, uitkijken voor alle bekertjes en sponzen op de weg (er zijn al heel wat lopers hier gepasseerd, dat is te zien en te voelen). Dan weer door, nog steeds goed op schema, ondanks dat het niet lekker loopt. Het zakt iets af. Wat het drinken betreft, mooi ritme gevonden: na 2 km zelf eigen drinken, dan spons aanpakken ter verkoeling, water bij drinkpost 5 km-punten. Meerdere supporters moedigen me aan. Wat lief dat ze vandaag gekomen zijn! Op naar de 2de keer Erasmusbrug. Als ik op de Laan van Zuid loop zijn mijn gedachten bij Tim.

Laan op Zuid, TIM4SOPHIA, hier doe ik het voor!

Hoe dichter bij de brug, hoe emotioneler. Ik moet bijna huilen. Geen handige combinatie met lopen. "Tim help me", zeg ik in gedachten. Nu tegen de brug op, is zwaar. Gelukkig zakken de emoties. Ik moet nog door!

Tweede keer Erasmusbrug, een stuk meer beladen.....

Op de brug rent Iris een stukje met me mee. Speciaal! Daarna vlakbij de Coolsingel. Ik realiseer me dat de wedstrijdlopers al gefinisht zijn. Wij moeten nog een flink stuk. De weg naar het Kralingse bos is dezelfde route als die we straks terug lopen. Ik hoor mensen roepen; "ga door, je bent er bijna". Dit is helaas voor de mensen aan de andere kant van de weg bedoeld, die moeten nog 'maar' een paar kilometer. Wij nog iets meer. Het wordt warmer. Ik heb het warm. Op naar de 30 km. Daar zou de marathon pas beginnen, werd mij van de week verteld. Daarvoor moest ik genieten. Helaas mijn benen vertellen een ander verhaal. Hopelijk kan ik door. Vanaf de 30 km had ik mezelf beloofd dat ik bij elk 5 km-punt een stuk mocht wandelen. Dat doe ik dus ook. Oh wat loopt dat lekker. Onverwachts zie ik één van mijn inspiratoren (is dit een Nederlands woord?) staan. Hij loopt een stukje met me mee en moedigt me aan om weer te gaan rennen. Ik heb het heel zwaar, mijn benen doen nu al zo'n zeer en ik moet zeker nog zo'n 10 km. Bij ongeveer 31 km zie ik mijn buren. Ik kan alleen maar roepen dat ik het zwaar heb. Tim heeft het zwaar gehad, net als hun Joost, ik moet gewoon door!

Ik zwaai maar en loop door, meer is niet mogelijk

Bij 33 km zie ik 2 collega's. Er komt weinig zinnigs meer uit mijn mond, ik maak alleen nog maar gebaren. Van iedereen hoorde ik verhalen dat het zo rustig zou zijn bij het Kralingse bos. Ik ervaar dat absoluut niet. Toch met regelmaat mensen langs de weg, gezellig. Na het 35 km-punt duurt het wat mij betreft lang voordat de drinkpost komt (paar honderd meter waarschijnlijk), daar mag ik namelijk weer even lopen. Zou dolgraag de rest wandelend uitlopen. Oh wat doen mijn benen zeer. Continu bang voor kramp. Na iets langer gewandeld te hebben, lukt het toch weer om te gaan hardlopen, nou ja 'hardlopen'... Sukkeldrafje is het meer. Mart en de kinderen passeer ik. Zij gaan nu gauw naar de finish. Ik hoop er te komen. Dan ineens duikt 'mijn inspirator' nog een keer op en rent nog een stukje met me mee. Pept me op, geweldig!
Bij 40 km wandel ik weer een stuk langer. Mijn broer fietst naast me. Hij zegt dat ik het sowieso ga halen. Dat is waar, ik heb nog zat tijd, ik zou het op mijn gemak uit kunnen wandelen. Op een gegeven moment lukt het me om weer te gaan rennen. Het 41 km-punt voorbij. Dan ineens de streep op de weg; nog maar 1000 meter te gaan! Het publiek juicht. Ik ga het halen. Ik ga harder lopen. Nog 500 meter. Ik ben op de Coolsingel!!!Ik kan toch nog harder. Aftellen nu. Ik hoor mensen roepen!

Nog 100 meter te gaan, een klein eindsprintje

En dan ben ik over de finish. Ik heb het gehaald. Netto eindtijd: 4:36:24, niet de gehoopte tijd, maar gezien de omstandigheden toch netjes. Het was afzien. Ik kan niet tegen de warmte, daarom was ik zo bang voor deze temperatuursstijging. Vorige week zondag nog heerlijk gelopen in een temperatuur van 2 graden. Het was vandaag bikkelen. Het is nergens makkelijk gegaan, heb geen 'flow' ervaren. Misschien te gespannen geweest de afgelopen week. Teveel druk er bij mezelf opgezet. De hele week al het gevoel dat kramp op de loer lag. Geen emotionele ontlading na de finish (had ik wel verwacht), geen euforie.

Ik word eruit gepikt door iemand van TV Rijnmond, of ze nog een interview met me mogen doen. Prima, ik had me alleen niet gerealiseerd dat het een kwartier wachten werd. Als ik net sta te wachten, klinkt opeens het lied: "I'm sexy and I know it" Tim's nummer! Het voelt als een grapje van hem, ik voel me allesbehalve sexy, maar wel super om dit nummer nu te horen, hij is erbij!!! Tijdens het wachten voel ik me toch een beetje akelig. Eindelijk aan de beurt. Mijn zegje gedaan, hoop dat ik er een beetje fatsoenlijk opsta. Ben sowieso niet helemaal helder meer. Na het interview naar het eind doorlopen. Door het hek heen praat ik met mijn gezin (zelfs Lisanne heeft de finish, net, gered). Super dat ze er zijn!. Maar ik ben moe, zou het liefst gaan liggen en slapen. Het idee dat ik nog naar huis moet reizen, is niet prettig. Een tijdje zitten en bijkomen. Mijn zwager opzoeken en dan naar de metro.

Na de finish, met het trotse gezin

De reis terug verloopt voorspoedig. Bij thuiskomst een versierde deur en bloemen. Ik strompel naar binnen. Schoenen uit. Twee blaren. Van de week wel mijn voeten gedaan, nagels geveild, maar hadden dus nog korter geknipt moeten worden, stom, stom, stom. Vergeet ik nooit meer. Tip van Monique is dit (ipv Leo). Ik ga op de bank liggen met ijs voor mijn achillespees. Tijdens het lopen gelukkig nauwelijks last van gehad (of ik voelde het niet door alle kramp-gevoelens elders), nu des te meer. Herhaling uitzending TV-Rijnmond. Het duurt nog even voordat ik in beeld kom. Gauw eerst in bad, daarna eten. Ik zie ook Raemon Sluiter finishen. Kapot en nog niet eens veel sneller dan ik. Dit doet me dan toch weer goed. Daarna mijn interview. Het staat er goed op. Fijn! 's Avonds lees ik nog even de facebook-berichten, mailtjes en sms-jes. Doet me goed. De deurbel gaat, er wordt een bosje bloemen bezorgd door een moeder wier zoontje in een heel zwaar traject zit in het Sophia. Wat lief van ze!
Echter nog steeds geen euforie. Teveel pijn. Hopelijk lekker slapen en dan morgen beter.......

Thuiskomst, het zit erop!!!

PS Mensen die mijn sponsoractie nog willen steunen, zeker nu ik ook echt over de eindstreep ben gekomen, graag, en dit kan tot en met wo 24 april. Op vrijdag 26 april wil ik het, hopelijk een mooi, eindbedrag bekendmaken!!!