Maandag 11 februari

Midden in de nacht word ik onrustig wakker. Ik hoor de wind loeien en ik voel bijna de kou van buiten. Ik denk aan Lisanne, zij is carnaval vieren in Breda. Je hoopt alijd dat alles goed gaat. Geen vechtpartijen, niet bevangen door de kou..... Een kwartier later zie ik Mart zijn mobiel oplichten. Ik por hem wakker. Half slaperig leest hij het bericht voor: "pap, ben je wakker?" Nu wel dus. Ik ben klaarwakker en stuur een app-je. Vele apps later blijkt dat de trein die ze uitgezocht hebben voor de terugreis, niet meer gaat (???). Ook het station wordt afgesloten en d'er winterjas is kwijt. Voor deze moeder is dit teveel. Ik ga ze halen en zo zit ik rond 2 uur 's nachts in de auto op weg naar Breda. Vlakbij Breda zie ik veel ambulances rijden, voor mij een duidelijk signaal dat mijn besluit om in de auto te springen, goed is. Ik blij ben dat ik ze op kan pikken.
Eenmaal in de buurt van het station weet ik niet precies waar ze zijn. Tegen de verkeersregels in rijd ik naar de plek van het busstation. Wat een uitvinding die mobieltjes! Ik bel ze en vertel waar ik ben. Zij komen net aan lopen, met jas! Opgelucht ben ik als ze, met 2 vriendinnen, bij mij veilig en warm in de auto zitten.

Even na drie uur lig ik alweer in mijn bed, alleen slapen, ho maar. Waarschijnlijk heel herkenbaar maar een uurtje voordat ik eruit moet, val ik in slaap. Ik schrik wakker van de wekker. Vandaag een erg lange werkdag met oa 4 nieuwe patiënten. De rest van de week, vrij druk. Elke avond een afspraak. Gelukkig valt het me vandaag mee, de verwachte vermoeidheid blijft uit. Het is een enerverende dag maar wel lekker werken. Wel stel ik een deel van de patiëntenadministratie uit tot morgen.