Vandaag veel afspraken en aan het eind van de dag naar de lezing: 'KanjerGuusje: Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet', door Lowie van Gorp. Ik ben heel benieuwd.
Maar eerst de rest. Om half 11 heb ik een afspraak bij mijn tennismaatje. Hij gaat kijken of hij mij in een betere 'shape' gaat krijgen voor die marathon. Daarvoor wil ik eigenlijk al gelopen én de boodschappen gedaan hebben. Als ik, weliswaar voor achten, buiten loop, realiseer ik me dat dit geen realistische planning is. Oké dan maar die boodschappen erna, kan ik in ieder geval vantevoren al een paar wassen draaien.
Zo gezegd, zo gedaan. Ruim op tijd zit ik bij hem in de praktijk. Wat natuurlijk ter sprake komt is, hoe het zit met mijn 'rustdagen'. Tja, dan werk ik......Het blijft dus kritisch kijken naar mijn planning!
De afspraak van vanmiddag van Iris en mij, bij de acupuncturist, gaat niet door. Ook geveld door de griep. Voor Iris vind ik het erg jammer, voor mezelf geeft het me wat extra ruimte.
Na alle boodschappen, wassen, strijken heb ik aan het eind van de middag een afspraak in Rotterdam. Daarna ga ik gelijk door naar bovenstaande lezing, deze is namelijk op de Maeterlinckweg in Rotterdam.
Het begint om half 8, met een inloop vanaf 7 uur. Mijn Tom-Tom geeft aan dat ik er ruim voor half 7 kan zijn. Dit is echt te vroeg. Na veel getwijfel beland ik in een cafetaria. De bedoeling was voor een kop koffie, maar ik kan de verleiding niet weerstaan en neem, met Tim in gedachten, een bami-hapje. Hij smaakt goed en ik lees daar op mijn gemak een paar kranten die er liggen. Om 7 uur vervolg ik mijn reis.
Bij aankomst word ik heel vriendelijk ontvangen en zijn er al een aantal mensen in de zaal aanwezig. Lowie van Gorp, de vader van Guusje, maakt persoonlijk kennis met iedereen. Als hij bij mijn tafel komt stel ik mij voor als diegene van die lange mail. Ik had hem in oktober gemaild en hij antwoordde dat hij vele mails ontvangt, maar dat de lengte van mijn mail wel de kroon spande. Mensen die mij kennen, herkennen mij hier zeker in. Als ik dit zeg, zie ik dat er geen lichtje bij hem gaat branden. Dan zeg ik, ik ben de moeder van Tim van der Leer. Nog geen lichtje. De toevoeging; die van de marathon, geeft ineens een blijk van herkenning. Ben jij dat echt?? Ja, that's me. Bizar vonden ze het, de vele punten van overeenkomst tussen onze gezinnen (scouting, gezinssamenstelling, verjaardagsdata etc). Eerst konden ze niet geloven dat het echt was. Ik antwoord dat ik wilde dat het niet echt was, maar helaas....
De lezing begint. Hij vertelt over zijn dochter vanaf het moment dat ze ziek wordt. Ik heb zijn blog en zijn boek gelezen, dus veel herken ik. Hij vertelt ook over zijn omgeving en over gesprekken met medici. Eén gesprek gaat over piekeren. De clou van het verhaal is, dat je je energie moet richten op wat je kan beïnvloeden en niet op wat je niet kunt beïnvloeden. Voor mij zóó herkenbaar. Wat heb ik veel gepiekerd over Tim, wat heb ik altijd een angst gehad. Achteraf had ik dit wel eerder, op deze manier, willen horen.
Vele foto's komen voorbij. Hij vertelt over Guusje's pijn, moeilijk voor iedereen. Ik denk aan Tim. Hij heeft zoveel pijn gehad in zijn, veel te korte, leven. De tranen branden regelmatig in mijn ogen.
In zijn gezin gaat ieder op zijn eigen manier met het verlies van Guusje om. Opnieuw herkenning.
Hij geeft tips voor mensen in de omgeving van iemand die rouwt, weer herkenbaar. Ik moet bekennen dat ik daar vroeger niet zo bij stil stond. Mijn dankbaarheid richting Lowie gaat dan ook met name om dit punt; het onder de aandacht brengen en bespreekbaar maken wat rouw met een mens/een gezin doet! Het is duidelijk, zowel zijn als mijn wereld is veranderd.
Op het eind nemen we heel hartelijk afscheid van elkaar. Ik bewonder zijn energie en bevlogenheid. Ik blijf hem, op afstand, volgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten