Redelijk fit mijn bed uit. Eigenlijk niet veel te merken van mijn loop van gisteren. Ondanks dat ik er erg tegenop zag, ben ik blij dat ik geweest ben. Ik leer steeds meer wat ik wel én wat ik juist niet moet doen. Maar wat nog belangrijker is, dat ik het gevoel ga krijgen dat het te doen moet zijn (die marathon uitlopen dus)! De eindtijd vergeten, mijn eigen (langzame) tempo bepalen en me niet laten verleiden om sneller te lopen. Heel raar, maar als er mensen voor me lopen, krijg ik de neiging om ze in te gaan halen. Moet ik vooral niet proberen tijdens die marathon, lig ik waarschijnlijk na een kilometer al aan de zuurstof.
Kortom totaal geen spijt van mijn deelname gisteren. De tijd gaat sowieso sneller dan wanneer ik alleen loop.
Vandaag een gewone werkdag. Het ongewone of minder prettige is dat ik me druk maak over de weersverwachting. Ik ben niet blij met de sneeuw die ze opgeven. 's Middags komt er een man die heel enthousiast vertelt dat er wel 10 tot 12 cm gaat vallen! Ik heb het hart niet om te zeggen dat ik van deze mededeling baal, maar dat doe ik wel. En ja hoor een uurtje later begint het. 's Avonds bij het naar huis rijden valt het me nog mee. Wie weet, bedoelden ze 1 cm in plaats van 10. Ik houd de moed er in.
1 opmerking:
Hoi Monique,
Mooi om te zien dat je bij de laatste loop hele belangrijke dingen hebt geleerd. Je leest van alles, maar als je het echt ondervindt is dat wel heel goed. Je geloof in het uitlopen is de belangrijkste training tot nu toe. Zet 'm op.
frank
Een reactie posten