's Ochtends bij het wakker worden ben ik nog steeds hoopvol. Ik hoor de auto's gewoon rijden. Zou het vannacht toch niet gesneeuwd hebben? Eén blik naar buiten laat totaal iets anders zien. Een dikke mooie witte laag bedekt alles. Dit wordt niet hardlopen vanochtend. Dan maar mijn programma omgooien. Eerst de wassen, de boodschappen en dan misschien vanmiddag nog sportief aan de slag?
Na de boodschappen besluit ik om toch maar even bij mijn moeder langs te gaan. Geen bed-dag vandaag. Als ik nu ga, ben ik er nog voor het eten. Kan ik mooi helpen. Inderdaad zit ze in de huiskamer. Ze is weer onrustig. Haar gezicht spreekt boekdelen. Het zegt heel duidelijk; ik heb het niet naar mijn zin, ik voel me niet fijn. Zo triest om te zien. Toevallig loopt de verpleeghuisarts de huiskamer binnen. Ik spreek haar aan en vraag naar mogelijkheden ter comfort. Nadat zij weg is komt de leidinggevende van de afdeling van mijn moeder, binnen. Ook zij heeft het over de gezichtsuitdrukking en gaat op zoek naar mogelijkheden. Fijn. Hopen dat er mogelijkheden zijn...
Soms hoor je mensen wel eens over een 'bad hair day', ik heb vandaag een 'bad mind day'. Als ik na het bezoek van mijn moeder thuis ben, kan ik me er niet toe zetten om te gaan hardlopen. Morgen misschien.
Elke was die klaar is, strijk ik. In de wachttijd tot de volgende, ga ik lekker op mijn bed m'n boek uit lezen. Geen zin in de wereld en, ik denk, in deze stemming heeft de wereld ook geen zin in mij. Er zijn van die dagen dat het besef dat Tim écht nooit meer terugkomt, ineens zo hard binnenkomt. Dit is er één van. Het doet zo'n zeer. Ik mis zijn vrolijke koppie....
Aan het eind van de middag nog een afspraak. Ook daar vloeien even de tranen. Vermoeid kom ik thuis. Nog een deel van de laatste wassen weg werken, een deel van Spiderman meekijken op TV. Het kan me niet boeien, dan maar naar bed en proberen te lezen. Morgen weer een dag....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten