Vrijdag 19 april

Heel slecht geslapen vannacht. Om half twee uiteindelijk maar weer achter de computer plaats genomen. Kijken of de truc van zondagnacht nog een keer werkt. Ik begin met m'n patiëntenadministratie. Het gaat traag. Die hersens willen niet echt snel werken. Ruim een uur later vind ik het wel genoeg, toch een groot deel gedaan. Ik zoek nog wat andere dingen op en ga, vermoeid, naar bed.

Gelukkig in slaap gevallen. Ik ben nog net op tijd om Rick naar school te zien gaan. Vandaag zou ik naar een symposium gaan in Zwolle; "een nieuwe kijk op rouw". Een week geleden had ik er zin in, het is een onderwerp wat mij aanspreekt. Er is te weinig kennis over en wordt te weinig besproken. Toen ik in januari 2012 aan het werk ging, 6 weken nadat Tim was overleden, is mij de eerste dag enorm tegengevallen. In diezelfde week kreeg ik bezoek van iemand van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering. "Nou mevrouw, u zult zien dat het gauw steeds beter zal gaan"! Tja, met een maand eigen risico, waren ze niet veel geld aan mij kwijt. Ik kan me over dit gesprek nog boos maken.

Als ik eerlijk ben, is het niet verstandig dat ik naar Zwolle ga. Ten eerste het autorijden, ten tweede ben ik nog zo vermoeid dat ik me nauwelijks kan opladen. Met pijn in mijn hart zeg ik het af. Ongelooflijk balen, maar het is niet anders. Daardoor ben ik wel thuis als Tim zijn oude hockey-coach belt. Fijn gesprek. Ik zeg dat ik baal dat ik nergens makkelijk gelopen heb, baal van de abnormale pijn na afloop. Hij vindt het ergens wel passend, ik heb met een flinke ballast gelopen, de pijn is er niet voor niets. Hier zit zeker wat in. Meerdere malen heb ik gewild dat ik de pijn van Tim over kon nemen. Nu heb ik, in zijn naam, gelopen en daar hoort pijn gewoon bij. De trots en het blije gevoel van het behalen van de eindstreep, gaat misschien nog komen, maar zoals het gelopen is, is goed!

Na dit telefooongesprek staat een vriendin voor de deur. Nog een goed gesprek! Als Lisanne thuiskomt gaat ze even mee boodschappen halen. Daarna lunch ik met mijn meiden. Lekker ontspannen! Als ik in Zwolle had gezeten, was dit niet mogelijk geweest. Nog steeds vind ik het erg jammer dat het niet ging, maar merk aan alles dat mijn beslissing om niet te gaan, goed is geweest. Aan het eind van de middag ga ik met Lisanne mee wat spullen halen voor het hockeyfeest. Thuisgekomen probeer ik een blogbericht te schrijven. Ineens staat Rick opgewonden beneden. Op onze overloop zijn allemaal gigantische regenbogen te zien. Mooi!

Voor de rest komt er niets uit mijn handen (ik hoop morgen iets meer, want ook de berg was die nog gestreken moet worden, wordt steeds hoger).