Zondag 3 maart

Vroeg wakker. Eerste gedachte;  oh jee, vandaag 30 kilometer, ik hoop zo dat ik het red. Ik blijf nog even liggen. Op een gegeven moment moet ik er echt uit. Om een sanitaire noodstop te voorkomen, verander ik mijn ontbijtgewoontes. Wie weet? Moet wel, want we lopen vandaag in Dordt en dat zal wel de Dordtse Biesbosch worden. Weinig toiletten daar.

Als ik mezelf in hardloopkleren gehesen heb en alle aanverwante artikelen verzameld, vertrekken we. Weliswaar iets later dan gepland weg, maar nog ruim op tijd komen we aan. Mart brengt me weg en gaat daarna weer terug naar huis. Voordeel van een bijna-thuiswedstrijd. Voordat ik me ga inlopen, ga ik snel nog even naar de WC. Thuis ben ik ook al een paar keer geweest, dit door de zenuwen. Elk nadeel hep z'n voordeel, zeggen we dan maar. Inmiddels zie ik ook al wat bekenden van de vorige trainingslopen, leuk is dat! Eénmaal op de baan loop ik één rondje en doe wat oefeningen. Dan hoor ik ze al omroepen dat we bijna gaan starten. Daar gaan we..........

Net na de start, nu nog redelijk fris

We lopen langs het Wantij. Jeugdsentiment. Ik heb hier vroeger veel gezeild/gevaren. De route gaat naar het Kop van het Land, ook al bekend terrein. Ik vind het wel wat hebben zo. Het is heerlijk hardloop-weer. Kan eigenlijk niet beter. Het eerste deel loop ik met iemand uit het groepje van vier van de eerste trainingsloop. Gezellig kletsend. Ik heb geen vleugels maar de vlag van de 10 km is redelijk snel in zicht. Om me heen worden toch een paar tips uitgedeeld voor de marathon zelf. Ik knoop ze in mijn oren. Gelukkig hoor ik nog iemand over darmproblemen. Gedeelde smart is toch een beetje halve smart. We passeren de 15 km, we zijn over de helft en ik ga terug tellen.

Vlak voor de 20 km staan er vrienden langs de weg. Wat een verassing! Het gaat nog steeds goed. Beter dan tijdens de 25 km-loop. Zelfs nog geen darmproblemen. Een ervaringsdeskundige had net een verhaal verteld over alle blote billen bij het Kralingse bos, waarmee ze de sanitaire noodstops bedoelde van marathon-deelnemers. Ze vond het geen prettig gezicht (haar woorden waren iets anders). Ik voel me toch een beetje aangesproken en hoop dat ik hier geen blote-billen-show hoef te geven. Na de drinkstop bij de 20-km gaat het zwaar worden. Ik kijk uit naar de kilometerbordjes. Met nog 5 km te gaan wordt de verleiding om het laatste stuk te gaan wandelen, erg groot. De één na de ander haakt af (ze gaan langzamer lopen). Ik hou vol, ik praat niet meer, alleen maar gefocust op de groep bijhouden. Bordje 27 km, bordje 28 km dan bordje 29 km met de baan van Hercules al in zicht. En dan, er zit totaal geen eindsprint in, maar ik heb het gehaald!!!

Met pijn in de benen, de laatste meters.....

Na de finish moet ik rustig blijven lopen, anders heb ik het gevoel dat ik onderuit ga. En wat doen mijn benen zeer. Geen kramp, maar gewoon pure vermoeidheid. Na 2 bekers thee en een banaan gaan we naar huis. Daar, is uit de auto komen, al een prestatie op zich. But who cares, ik heb het volbracht! In huis doe ik wat kleine dingetjes, zit even achter de computer, totdat ik het echt koud krijg. Naar boven en douchen.
Als ik helemaal klaar sta in de badkamer, douche al aangezet, blijkt het water ijskoud te zijn. Nee hè. Máááárt, roep ik naar beneden. Hij kijkt naar de ketel en dan heb ik warm water. Ik ga er gauw onder. Na een minuut wordt het water weer koud. Oh nee. Mart weer naar de ketel kijken. Ik krijg het ijskoud, sta te klappertanden en heb echt een beetje medelijden met mezelf. Het gaat lang duren. Ik besluit om me maar even af te drogen, warm vest aan. Dan hebben we weer warm water. Ik zet de badkraan aan. Beneden ga ik uit voorzorg de waterkoker aanzetten en een grote pan met water aan de kook brengen. Het probleem is niet verholpen, het water blijft lauw of koud. Inmiddels heb ik al aardig wat keren de trap opgelopen met het gekookte water. Ik moet zeggen dat het traplopen steeds iets makkelijker gaat. Op een gegeven moment waag ik het erop en stap in bad. Mart komt ook nog een keer met gekookt water en dan is het te doen.

Na deze badscène hebben we nog een verjaardag. Ik loop langzaam, voor de rest gaat het wel. Daar doe ik me tegoed aan de hartige hapjes. Ik hoorde van een aantal mede-lopers dat ze de laatste tijd zo'n honger hebben, als gevolg van al het trainen. Helaas merk ik daar niets van. Trek heb ik wel (altijd al), maar geen honger, iets mis met mijn stofwisseling?? Als we thuiskomen hebben de meiden gekookt. Heerlijk en fijn! Het opruimen/schoonmaken daarna doe ik en merk dat ik toch behoorlijk moe ben. Vanavond blog schrijven, TV-kijken en dan maar weer bijtijds naar bed. Morgen een hele lange werkdag. Achteraf niet zo'n handige planning. Maar wie weet, valt het mee....