Zondag 24 maart

"Zondag mogelijk koudste 24 maart ooit", dit lees ik 's morgens op internet. Fijn, hoe kienen we het uit om nu te mogen hardlopen? In huis is het best lekker, maar ik bereid me voor op buiten. Ik kies voor nog een extra kleding-laag. Als morgen in de krant staat dat er in Oud-Beijerland een Michelinvrouwtje gesignaleerd is, dan was ik dat. Mijn ontbijt is, voor mijn begrippen, vrij uitgebreid. Van de zenuwen bezoek ik meerdere malen het toilet. Fijn, je kan het maar van tevoren kwijt zijn.

Iets over negenen vertrekken we en zijn natuurlijk ruimschoots op tijd aanwezig. Buiten hangen aanplakbiljetten met de gewijzigde route. Vanwege de barre weersomstandigheden heeft de organisatie er voor gekozen om de deelnemers 3 x een parcours van 11,6 km af te laten leggen. Een eenvoudig rekensommetje vertelt dat we dan 34,8 km gelopen hebben. Ik had eigenlijk bewust voor de 32 km gekozen. Zodoende weet ik nog niet wat ik ga doen: 2x het parcours, een stuk afsnijden??

We starten met wind mee, dat valt natuurlijk niet tegen. Al gauw gaan we de hoek om en krijgen we een stevige zij-wind te verduren. Jeetje wat is die wind koud in het gezicht. Hulde aan al die vrijwilligers die voor ons langs de kant staan! Zij moeten het helemaal koud hebben.
We lopen voornamelijk door de polder, waar de wind vrij spel heeft. De laatste kilometers van het eerste rondje worden gelopen op één lange rechte weg met de wind pal tegen. Dit is flink zwoegen. Het valt me erg tegen. Ik mis overigens wel de kilometer-bordjes. Door mijn geweldige ogen, kan ik tijdens het lopen bijna niets op mijn horloge lezen. Ik heb dus vaak geen idee wat we hebben afgelegd.

Aan het eind van de eerste ronde bij het startpunt, staat Mart. Ik zeg tegen hem dat ik waarschijnlijk maar 2 rondes ga lopen. Niets willen forceren. Begin ronde 2 natuurlijk weer windje mee. Helaas van (te) korte duur. De stukken met zijwind zijn ook zwaar. Maar het laatste stuk spant weer de kroon, ik was even vergeten hoe erg de wind tegen daar is. Toch wil ik nog een stukje verder, 2 rondes lopen is te weinig. Mijn oplossing: ik vraag aan Mart of hij met de auto naar het begin van de Lange weg (zo heet deze weg ook echt) wil rijden, dan heb ik uiteindelijk toch ruim 2,5 ronde gelopen.

Start ronde 3 gaat nog best lekker (net een gelletje op). Onderweg staan er ineens weer vrienden langs de kant. Super! Wat lief dat zij deze kou trotseren. Bij de laatste drinkpost neem ik nog een gelletje. Als ik op een gegeven moment Mart zie staan met de auto, gebaar ik dat ik nog een stukje verder wil. Na ruim een kilometer staat Mart daar tesamen met onze vrienden. Even schieten er tranen in mijn ogen (ontroering gecombineerd met kou en vermoeidheid, denk ik). Ik wil door, in een soort euforie voel ik dat ik het gewoon uit ga lopen! En zo gebeurt het ook. Nog niet eens zo versleten als na de 25 en 30 km. Wel heb ik het ontzettend koud als ik naar de auto loop. But who cares, ik heb het gehaald!!!

Zo trots en blij dat ik het gehaald heb!

Lisanne moet thuis hockeyen. Als Mart gelijk naar de hockey rijdt, kan hij nog net het laatste gedeelte van haar wedstrijd zien. In mijn overmoed zeg ik dat ik het laatste stukje wel naar huis loop. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas was ik al weer vergeten hoe koud het buiten is brrrrrrrrrrrr. Klein beetje spijt heb ik wel. Toch nog kleine stukjes gerend en bij thuiskomst gauw in een warm bad (doe ik anders nooit, maar nu heerlijk om warm te worden). De rest van de dag doorbrengen met het schrijven van mijn blog, administratie voor mijn werk en nog wat kleine dingen. Het blije gevoel blijft. Als het nou op 14 april iets minder koud is, met veel minder wind (en dan het liefst ook nog dat het niet regent) dan ben ik helemaal blij!
Vannacht hopelijk lekker slapen, want moe ben ik.