Bijtijds wakker want de schoorsteenvegers kunnen vroeg komen. Als ik beneden kom, tref ik een slapende, zieke Iris aan op de bank. Een teiltje met een beetje inhoud, staat op de grond. Fijn zo op de nuchtere maag.... Dit even omspoelen en dan snel douchen. Het is goed dat ik zo vroeg ben, want om iets over half 8 verschijnt het busje van de schoorsteenvegers al in de straat. Ze zijn zo klaar. Lekker dit tijdstip want ik zou nog de na-controle van de luizen op school doen. Daar kan ik nu gewoon naar toe. Ineens schiet me te binnen dat ik gisteren wat vergeten ben te kopen, voor het eten van donderdag. Als ik nou vandaag de boodschappen van vrijdag doe, heb ik vrijdag een makkie.
Zo gezegd, zo gedaan. Eerst naar school, gaat snel, er hoeven maar 2 groepen gecontroleerd te worden. Wel sneeuwt het buiten, grrrrrrr. Door naar de supermarkt. boodschappen thuis opruimen, omkleden want ik mag weer invallen met tennissen. In de tennishal is ook een vroegere tennistrainster van Tim. Hij kon zijn linkerhand met tennissen niet goed gebruiken. Samen met haar hebben we gezocht naar een oplossing o.a. voor het serveren. Ze heeft altijd zo meegeleefd. Van de week heb ik haar, ter kennisgeving, ook een mailtje gestuurd met mijn marathon voor Tim. Spontaan vroeg ze om flyers, om ze te kunnen uitdelen aan mensen die Tim gekend hebben. Wat lief om zo mee te denken!
Daarna ga ik zelf tennissen. Ook nu moet ik weer opstarten en pas de tweede set gaat het een stuk beter. Ik ben echt een soort 'dieseltje' geworden. Het koffie drinken nadien, is een moment van ontspanning, zeker in de hectiek van de afgelopen dagen. Heerlijk. Maar aan alles komt een eind. Er staan me nog aardig wat kilometers te wachten vandaag. Eerst even langs mijn sinaasappelmannetje en dan omkleden voor het sportieve vervolg van mijn dag.
Ik wil ruim 14 km lopen, maar dan wel met intervalstukjes ertussen. Ik zie er tegen op. Gauw vertrekken, want Iris heeft vanmiddag nog een toets en die wil ze wel maken. Moeders heeft aangeboden om ze dan maar te brengen en te halen.
In vergelijking met gisteren, is het minder lekker buiten, maar in ieder geval sneeuwt het niet meer. Ik loop door, zeker de intervalstukken zijn zwaar. Ik wijzig een klein stukje van de route, hoef ik niet 2 keer hetzelfde stuk te lopen. Het traject gaat me namelijk een beetje tegen staan. Uiteindelijk blijk ik bijna 15,5 km gelopen te hebben in een, voor mijn doen, behoorlijk tempo. Toch trots op mezelf!
Na even de krant te hebben gelezen, krijg ik het koud. Zelfs douchen krijgt me niet echt warm. Snel breng ik Iris weg, rijd door naar de apotheek en als ik thuiskom ga ik even op bed liggen. Ik voel me wat akelig en ben moe. Dit herken ik van eerdere keren. Wat zouts eten heeft toen geholpen. Doen we nu weer. Als ik besluit om eindelijk mijn blogberichten te gaan bijwerken, gaat de deurbel. Onze 'huis-cateraar' staat voor de deur. Het is nog warm. Laten we dan maar gelijk gaan eten. Het vlees is zo super lekker klaargemaakt, zeer speciaal, wat een genot!!!
Hierna is het akelige gevoel helemaal weg en ga ik aan de slag met de blogberichten. Tussendoor even naar traumacentrum kijken en dan weer verder schrijven. De rest wat ik wilde doen stel ik uit tot morgen, hopelijk meer energie dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten