Niet geweldig geslapen, toch er vroeg uit. Ik wil van alles vandaag. Beginnen met hardlopen, een lantaarnpalenloop. Dit houdt in mijn geval in; 8 lantaarnpalen joggen, 8 lantaarnpalen sprinten en hiervan 12 herhalingen. Het is pittig, zeker omdat ik totaal geen sprint-capaciteiten heb. De voldoening als ik het volbracht heb, geeft voor mij een lekker gevoel. Ik heb wel eens gekscherend gezegd dat er in mijn hoofd geen endorfines worden aangemaakt. De 'flow' die sommigen ervaren, heb ik helaas niet, Ik geniet dus met name als ik mijn doel voor de dag weer gehaald heb. Zo ook vandaag. Wel was het heerlijk hardloop-weer! Totaal geen wind, geen regen, prima temperatuur. Als het dit weer kon zijn op 14 april...........
Bij thuiskomst, snel een boodschappenlijst maken, douchen, was in droger, nieuwe was in machine, boodschappen doen. Ik wil eigenlijk vanochtend ook nog naar mijn moeder, vandaar de vaart in het programma. Die vaart heeft ook nadelen. Bij het aanschieten van mijn hardloopbroek, trek ik zo hard dat ik de naad kapot trek. Bij het tillen van mijn boodschappentassen uit de winkelwagen om ze in de auto te zetten, blijf ik met een knoop van mijn jas haken aan iets van de winkelwagen. Ik trek door, met als gevolg een winkelhaak in mijn jas. Het past wel in het kader van het 'winkelen' (komt hier het woord winkelhaak vandaan?) , maar blij ben ik er niet mee.
Bij het opruimen van de boodschappen komt Mart even thuis. Hij is net 'mishandeld' door de tandarts. Met pijstillers door naar z'n werk. We kijken even snel naar de vliegtickets voor Australië. Ze zijn niet duurder geworden, helaas ook niet goedkoper. Ik besluit toch maar te boeken. Dan is het definitief; we gaan het huwelijk van mijn broer, in Australië, bijwonen. Nu even van de financiële shock bijkomen.
Hierna naar mijn moeder. Als ik aankom ligt ze te slapen. Ik heb, heel 'truttig' misschien, mijn naaigarei meegnomen. Ik ga rustig naast haar bed zitten en herstel de 'haast-schade' van vanochtend. Vertaald betekent dit dat ik mijn jas en hardloopbroek weer maak. Een hoofd van de afdeling komt binnen. Ze vertelt over mijn moeder, de situatie is op dit moment vrij stabiel. Daarna vraagt ze hoe het met mij gaat. Ik vertel o.a. over 'mijn' marathon. Zij wil wel zo'n flyer hebben, wie weet hebben zij ook een mogelijkheid om mij wat te sponsoren. Wat een lief gebaar!
Na een tijd wordt mijn moeder wakker en voer ik haar pap. Ze eet behoorlijk door, echter daarna is ze ouderwets onrustig. Ik probeer van alles. Verzin van alles, waar het door komt: teveel gegeten, te lang op één zij liggen, buikpijn, andere pijnklachten etc. Een andere verzorgster komt binnen en zij haalt de woorden uit mijn mond. Als je kinderen klein zijn, is het soms ook gissen waardoor ze van slag zijn. Zeker met Tim hebben we dit veel meegemaakt. De onmacht die je dan kunt voelen.....
Op een gegeven moment ga ik weer richting huis. Elke keer schieten er me weer mensen te binnen die ik ook wel wil laten delen in mijn marathon-verhaal. Betekent vele mailtjes extra per dag. Maar het is voor het goede doel. Ook na het avondeten ben ik nog bezig. Tussendoor moeten we nog naar de school van Iris voor een oudergesprek. Ik begin wel naar een beetje rust te verlangen, hopelijk morgen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten