Gisteravond was ik in slaap, toen ik wakker gemaakt werd door één van mijn kinderen. De reden was oké, echter het opnieuw inslapen daarna niet. Uren waarin ik héél wat schaapjes had kunnen tellen.
's Ochtends er bijtijds uit, Iris namelijk half-ziek. Ze moet nog naar de ortho en heeft haar schoolboeken in de vakantie nodig die, heel handig, op school liggen. Ik breng ze even met de auto, kan ik gelijk door naar de apotheek. Haar thuis afgezet, zij het bed in, en dan mag ik de boodschappen doen. Op de automatische piloot. Wat niet op mijn briefje staat, komt niet in huis, oftewel het denkvermogen is uitgeschakeld.
Eenmaal thuis voel ik me ellendig, ziek. Het maakt me labiel. Allerlei gedachten komen bij Tim uit (en in tranen). Zijn laatste 24 uur, hij was zo ontzettend ziek, hoe heeft hij het kunnen volhouden?
Onverwachts gaat de deurbel, een vriendin komt even langs. Ik zeg dat ze niet moet schrikken, dat ik net een 'beetje' zwelg in zelfmedelijden.. We praten en op het eind kijken we nog naar een oud filmpje van Tim (toch weer tranen). Als zij weg is maak ik wat te eten voor Iris en mij en duik daarna ook mijn bed weer in.
Omdat de koorts nagenoeg verdwenen is, vind ik eigenlijk dat ik wel wat moet kunnen doen. Ik krijg last van alles wat er nog ligt..........
Helaas volgt hier geen actie op. Het is heen en weer banjeren tussen boven (bed) en beneden (bank/keukentafel). Na het eten ter afleiding een programma op TV terug gekeken en dan opnieuw vroeg dat nestje in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten