Gisteren had ik, vond ik zelf, een slim plan verzonnen om me te aan te passen aan de sneeuwcondities buiten. Zondag gaat het namelijk behoorlijk sneeuwen. Mijn plan was om vanavond op de loopband op de praktijk mijn 'vrijdagse loop' te doen, vrijdagochtend op de hometrainer (wat ik normaal op zaterdagochtend doe) en dan kan ik zaterdag mijn lange duurloop doen. Mooi plan in theorie. Ik kijk vanochtend in de krant naar de weersverwachting en nu geven ze voor zaterdag al sneeuw op. Grrrrrrrrr
Deel A van mijn plan, op de praktijk op de loopband, wil ik toch uitvoeren. Ik neem mijn spullen mee. Omdat, als ik ga lopen, ik snel last heb van m'n eten, eet ik mijn avondeten al om 2 uur op in m'n lunchpauze. Het is niet zo'n drukke dag. Onze praktijk wordt door een grote groep ouderen bezocht. Er zijn een aantal mensen die uit angst voor de gladheid afbellen. Om 7 uur ben ik klaar met mijn administratie en ga ik me omkleden. Dan de loopband op. Toch wat last van mijn eten en oei, wat duren 5 minuten lang. Zelfs met muziek op. Elke 2 minuten kijk ik hoeveel tijd er inmiddels is verstreken. Op het laatst probeer ik steeds meer te versnellen en gaat de tijd ineens hard. Behoorlijk bezweet en een beetje dizzy kom ik van de band af. Even alles afsluiten en dan in de auto naar huis. Wat voelt dat vies zo bezweet je jas aantrekken en dan in die auto stappen. Volgende keer een andere volgorde. Maar eigenlijk hopen dat een volgende keer op deze manier niet nodig is.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten