Ondanks dat ik relatief weinig last heb van de 22 km van afgelopen zondag, ben ik van plan om vandaag toch 'maar' een rustige duurloop van 5 km te doen. Laten we nou eens één keer verstandig zijn. De wekker staat vroeg, maar ik heb moeite om er vroeg uit te komen. Om iets voor zevenen krijg ik een sms dat een afspraak van deze ochtend niet door gaat. Jammer! Het voordeel is wel dat ik me iets minder hoef te haasten. Het lopen gaat prima (met nog steeds heerlijk weer).
Na de douche, de wekelijkse boodschappen. Ook haal ik nog een paar pyjama's erbij voor mijn moeder. Als ik snel ben met opruimen van de boodschappen kan ik de pyjama's langs brengen en gelijk helpen met eten geven. Helaas, het kost allemaal toch meer tijd. Iets na twaalven ben ik in Papendrecht. In de auto naar het verpleeghuis zie ik een jongetje fietsen. Ineens flitst het door mijn hoofd; nooit meer Tim thuis voor een boterhammetje tussen de middag. Een onschuldig tafereel, een onverwachte en toch heftige confrontatie met het gemis.
Als ik binnen kom, ligt mijn moeder in bed te slapen. Ziek? Het Noro-virus toegeslagen? Ze blijkt om 11:00 uur al zo moe te zijn geweest, dat ze ze maar in bed hebben gelegd. Voor mijn gevoel gaat ze ineens hard achteruit. Op de afdeling zie ik al iemand met een spuugbakje zitten. Ik hoop voor iedereen dat het mee zal vallen. Zeker ook voor het personeel lijkt het me erg heftig als alle bewoners ziek worden.
Omdat ze slaapt ga ik terug naar huis. Ik heb een nieuwe to-do list, waar ik vandaag nog een hoop van af wil strepen. Onverwachts staat 's middags een hele goede vriendin van mijn moeder voor de deur. Ze was eerst bij mijn moeder geweest en komt nu met een bloemetje voor mij. Wat onzettend lief! Ze komt even binnen om na ruim een uur pas weer te vertrekken. Wat een fijn gesprek! Een cadeautje voor vandaag. 's Avonds ook nog een goed gesprek, waarna ik vermoeid, maar wel met een goed gevoel, ga slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten