Oei dat valt toch tegen, zo vroeg eruit. Kwart over 8 willen we in de auto zitten, voor onze verkenningstocht in Rotterdam, anders zijn we niet op tijd terug voor een Paasbrunch bij vrienden. Eer de fiets in de auto ligt, alle drank-/ en etenswaren voor het hardlopen mee zijn, de juiste kleding aan, de routes mee, is het kwart voor 9 geworden. We rijden via een omweg naar een beoogde parkeerplek voor op de dag van de marathon. Hoe vroeg zouden we moeten zijn om hier nog te kunnen parkeren? Dan rijden we door richting het Kralingse Bos. We parkeren bij de hockeyvereniging. Hier vandaan ga ik de ronde om het Kralingse Bos lopen en Mart gaat al fietsend een deel van het parcours verkennen.
Ik wil niet te lang lopen want gisteren tijdens het winkelen had ik behoorlijk last van mijn onderbeen. Als ik start met lopen is het net alsof ik al 30 km achter de rug heb (???). Apart gevoel, met de wetenschap dat ik hier over 2 weken, als het goed is, weer loop. Hopelijk net iets warmer, maar ook weer niet teveel.
Bij de eerste afslag twijfel ik over de route. Na een paar kilometer is het me wel duidelijk dat ik een stukje afgesneden heb. De eerste ronde loop ik uit zonder de lus bij de Boszoom. De tweede ronde loop ik volledig. Op het eind heb ik sinds lange tijd weer eens last van mijn darmen. Te gehaast weg vanochtend, te koud gedronken? Bij de auto aangekomen is Mart er al en vertrekken we gauw richting huis.
Thuis snel douchen, iedereen uit bed trommelen en nog even kijken wat ik gelopen heb. Bijna 16 km heb ik afgelegd in een behoorlijk tempo. Met de marathon moet ik echt langzamer starten!
Iets later dan gepland zitten we met z'n allen in de auto. Bij onze vrienden wacht ons een super gevulde en mooi gedekte Paastafel. Na deze overheerlijke brunch zou ik bijna weer moeten gaan lopen om alle extra calorieën te verbranden. We kletsen nog gezellig wat na. Opstaan kost moeite, ik heb mensen van in de 80 onder behandeling, die een stuk beter lopen!
Eenmaal thuis word ik overvallen door slaap. Even op bed wat lezen en mijn ogen vallen zelfs spontaan dicht. Daarna naar mijn moeder. Iris gaat mee. Mijn moeder is wakker en krijgt net wat te eten. Iris vraagt zich af wat oma nog bewust hoort, ziet of denkt. Ik weet het niet. Je krijgt niet veel reactie. Op een gegeven moment heeft het voor Iris lang genoeg geduurd. Tja een kletspraatje zit er niet meer in. Als we thuiskomen kunnen we gelijk eten. Ongelooflijk maar waar, toch een beetje honger gekregen.
's Avonds ga ik echt starten met die patiëntenadministratie. Ik baal van mezelf dat ik zo achter loop. Na een paar uur werken, mag ik wat anders doen. Toch wil ik niet al te laat naar bed. Morgen willen we alvast aandacht besteden aan Iris d'er verjaardag. Dinsdag is ze echt jarig, maar met alle verschillende werk-/school-/en sporttijden zal er van verjaardag vieren niet zoveel terecht komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten