Lisanne heeft een uit-wedstrijd van de hockey en wil graag om 10:30 uur ontbijten. Doordeweeks ontbijten we nooit samen, alle tijden zijn versnipperd. Het zondagochtend ontbijt is heilig. Dat betekent dat als ik eerst nog een halve marathon wil lopen, ik er vroeg uit moet. Zoals altijd, als het vroeg moet, is het bed zo heerlijk....
Toch vertraging opgelopen maar om 8:30 uur lopen we buiten. Ai,ai,ai, de eerste honderd meter voelen al zo zwaar, alles doet zeer, en ik heb nog wel een paar honderd metertjes te gaan. Mart besluit al heel gauw zijn eigen rondje te lopen. Zijn tempo is net niet het mijne (of andersom). Het is heerlijk weer, dat is boffen. Voor de rest is het een gevecht tegen mezelf. Doorbijten, volhouden, laatste lange loop alleen. Ik praat mezelf moed in. Zelfs even een zwak moment waarin ik denk een stukje van de route af te snijden. Ik doe het niet. Zo haal ik het, de volle 21,5 km! Even niet denken dat die marathon 2 x zo lang is....
Aanschuiven bij het ontbijt (zonder Lisanne, die is snel,snel bezig om op tijd klaar te staan). Na het douchen nog wat mails, gauw mijn blogbericht van zaterdag schrijven en dan hup in de auto om Rick en wat andere scoutingleden, van het kamp op te halen. Het ophaalpunt is bij Soesterberg. Ik heb geen hekel aan autorijden. Er gebeurt iets wonderlijks. Voor het eerst sinds héél lang, geniet ik weer van het alleen in de auto rijden met een lekker muziekje aan. Heerlijk ontspannen voelt het. Wat fijn dat ik toch even dat geniet-gevoel heb mogen ervaren. Het is zo verschrikkelijk lang weggeweest. Niet dat ik niks leuk vond, maar het intens genieten was weg. Ik dacht dat er voor altijd over alles een grauwe sluier zou liggen. Super ervaring!
Met de jongens terug. Ongelooflijk rustig in de auto...ze slapen. Bij het clubhuis afgezet, ze moeten nog opruimen. Ik besluit naar huis te gaan, nog genoeg te doen. We halen Rick straks wel weer op. Thuis ga ik eindelijk alle rekeningen declareren bij de zorgverzekeraar. Ook dit is lang geleden, hoop niet te lang. Ben benieuwd wat ze zullen vergoeden? Rick wordt thuisgebracht en we eten met z'n allen. Ook daarna ben ik nog volop bezig, hopelijk de rest van de week iets minder. Aanstaande zondag wacht de 32 km......
1 opmerking:
Hoi Monique, heerlijk zoals je dat mooie moment in de auto omschrijft en je er ook heel bewust van bent. Ik gun je dit zo graag. Dat er maar steeds meer van dit soort momenten mogen volgen.
Gr.. Frank
Een reactie posten