Om het zachtjes uit te drukken; het was niet zo'n beste week van de week. Ik kom met moeite mijn bed uit. Mijn onderbenen hebben weer een andere plek gevonden om te protesteren tegen alle gelopen en nog te lopen kilometers. Maak ik me zorgen over.
Dan realiseer ik me ineens dat ik gisteravond thuis ben gekomen na het werken en mijn mobiel in mijn jaszak heb laten zitten. Een gemiste sms. Hij blijkt van mijn buurvrouw te zijn: "Ned. 1 Anita Meijer zingt de Kast. Denk aan jullie Tim x". Ik ben inmiddels (bijna) alleen thuis en ben toch nieuwsgierig. Het blijkt de uitzending van The Passion te zijn. Ik ga terugkijken.
Ik heb de vorige edities niet gezien, maar wat spreekt dit me aan. En dan begint Anita Meijer te zingen: Schouder aan Schouder. Kippenvel. Het was één van de favoriete nummers van Tim. En op dit nummer hebben wij Tim binnengedragen tijdens zijn afscheidsbijeenkomst. Zo toepasselijk, zo mooi....
De uitzending gaat verder, Hou me vast, nog een nummer van Tim zijn afscheid, wordt gezongen. Er volgt nog verdere verbazing en kippenvel als één van mijn favoriete nummers gezongen wordt: Ken je mij, van Trijntje Oosterhuis. Inmiddels zijn er van ontroering en verdriet vele tranen gevloeid. Ik besluit het even te onderbreken om te gaan hardlopen.
Als ik bijna buiten sta, mis ik mijn hardloophorloge. Terug naar binnen. Dan wordt er aangebeld. Tim staat voor de deur. Weliswaar Tim-van-de-buren. Toch bijzonder op deze ochtend, waarin ik zo met onze Tim bezig ben. Gelukkig treft hij me een beetje 'opgedroogd' aan. Hij had trouwens ook mazzel dat ik mijn horloge was vergeten. Vandaag loop ik mijn 'lantaarnpalenloop' van dinsdag. Ik loop het wel uit, maar de pijn valt me tegen. Zeker gezien het feit dat ik maandag, na die 33 km, nauwelijks ergens last van had.
Bij thuiskomst vervolg ik de uitzending van The Passion en dan komt het: Hart van mijn gevoel, van de Kast, nu gezongen door Anita Meijer. Dit is het nummer dat, vanaf dat Tim een baby was, voor mij al het gevoel en de wanhoop uitdrukte als hij er niet meer zou zijn. Zo'n mooi nummer en zo gekoppeld aan Tim en mij. Natuurlijk is dit ook gedraaid tijdens het afscheid van Tim.
Eén van de laatste nummers: Pak maar mijn hand, was weer een favoriet nummer van Tim en ook gedraaid tijdens zijn afscheid. Hoe bijzonder is dit, 4 nummers van zijn afscheid, 1 speciaal nummer van mij? Het lijkt een 'van boven geregeld' steuntje in de rug, wat ik deze week zo goed kon gebruiken. Ik heb er geen woorden voor........
Als ik onder de douche ben geweest, loop ik even naar mijn buurvrouw. We hebben het over de uitzending The Passion, we hebben het ook over de uitzending Samen tegen kinderkanker, waarin haar zoon Joost op het podium stond. Wat een emoties rondom onze kinderen!
Ik lunch met Lisanne, daarna naar de kapper, waar ze heel lief mijn poster en actieflyers hebben hangen en liggen. Ik hoop toch zo op een mooi eindbedrag!
's Avonds voor de laatste keer met mijn tennismaatje tennissen. Het spelen begint slecht; ik durf niet goed te rennen, wordt uiteindelijk gelukkig beter. De 'derde helft' is langer dan de tijd die we op de baan hebben gestaan. Gezellig en een goed gesprek. Andere emoties die gedeeld worden. Het scheelt toch. Gedeelde smart is niet helemaal halve smart, maar het vermindert de smart wel. Zo in fysio-termen niet SMART geformuleerd, maar dat hoeft ook niet altijd om iets toch duidelijk te kunnen maken. Dat blijkt ook wel weer als ik bij thuiskomst een mooie mail zie van één van mijn collega's. Mooi om mee te gaan slapen, morgen er weer tegenaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten