Heerlijk geslapen, maar 's ochtends nog zóóóó'n slaap. Toch eruit om de kinderen de deur uit te begeleiden. Eigenlijk meer de deur uit zien te gaan. Lisanne heeft even de auto mee, dus ik kan niet vroeg de boodschappen gaan doen. Mijn kuit is wel iets verbeterd, maar is zeker nog niet goed. Ik ben verstandig en ga niet hardlopen. Geen risico nemen, maar ik baal er wel van. De pijn aan mijn achillespezen kan ik wel door heen lopen, door dit gevoel niet, veel te bang voor een blessure. Ik ga eerst maar de wassen sorteren en aanzetten. Daarna komt er niets meer uit mijn handen. Ik ben moe en intens verdrietig. Het gebeurt me wel vaker op dinsdag. Misschien een combinatie van vermoeidheid van het werken van de vorige dag en veel willen doen op deze dag. Het is even geleden dat ik zo'n verdriet heb gevoeld, zo het missen van Tim. Niet fijn.
Als lisanne thuis is, moet ze gelijk door naar school. Ik heb het huis voor me alleen. Wel fijn op zo'n dag. Op een gegeven moment mezelf opgepept om in ieder geval die boodschappen te gaan doen. Eenmaal weer thuis lees ik, nadat ik alles opgeruimd heb, mijn boek maar uit. Aan het eind van de middag hebben Iris en ik weer een afspraak met onze acupuncturist. Ik ben als laatste aan de beurt. Het is wel duidelijk wat er vandaag aangepakt moet worden. Op de terugweg merk ik het verschil al. De boodschap die ik mee kreeg was toch meer rust voor mezelf zien te pakken! Niet de makkelijkste opgave. Na nog een stukje strijken en bedden opmaken, geef ik mezelf de rest van de dag, vrijaf. De patiëntenadministratie,de notulen maken of mijn blogberichten schrijven, gaan toch niet meer lukken. Morgen vroeg op en dan kunnen we er weer tegenaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten