Vrijdag 30 november 2012

Tim's afscheid is de geboorte van een webblog (vrij naar Salvador Dali)

Al weer een jaar geleden sinds onze Tim zo onverwachts overleed. Een heel moeilijk jaar. Een jaar waar bij mij aanvankelijk, naast het ongeloof, ook de opluchting overheerste. Opluchting omdat hij die laatste woensdag zo ongelooflijk veel pijn had, zo ziek was, er 's middags zo ontzettend slecht bij lag. Ik gunde hem een gewoon, gelukkig leven en dit leek absoluut niet meer mogelijk. Blij voor hem dat zijn lijden over was en in dit gevoel konden we hem laten gaan.

Na zijn mooie afscheidsbijeenkomst, waar we met zo'n goed gevoel op terugkijken, ging ons leven verder. Nog steeds overheerste de opluchting boven het verdriet, koesterden we ons in de warme belangstelling van zovelen.
Stukje bij beetje proberen enigszins 'normaal' te functioneren, hoewel 'normaal' niet meer bestond. Ik weet nog dat ik in het begin tegen elk huishoudelijk klusje op zag. Boodschappen doen was vooral zwaar. Op een gegeven moment merk je dat dat beter gaat, ook het werken werd opgepakt (niet voor de volle 100%), maar het verdriet werd erger.

De eerste verjaardag in ons gezin, een heel moeilijke dag. Wat heb ik een aversie gekregen tegen het lied; Lang zal 'ie leven. Het Engelse lied, Happy Birthday, vind ik veel prettiger.
Andere moeizame dagen waren, moederdag, zijn geboortedag en niet te vergeten de avond van de afscheidsmusical van zijn groep 8. Goed dat we geweest zijn, fijn dat ik daar heb mogen spreken, maar wat was het zwaar. Gek genoeg heb ik geen moeite om zijn basisschool binnen te lopen, het voelt nog steeds 'warm' daar!


De eerste helft van dit jaar wisselden goede, slechte en zeer slechte dagen elkaar af. Maar er was ook nog elke keer een dag of gebeurtenis waar we voor konden gaan. Toen brak de vakantie aan. Vooraf was ik zo moe en hoopte op rust. Wat ik me niet gerealiseerd had, was dat juist tijdens die vakantie er ruimte was om het gevoel naar de voorgrond te laten komen. Heel veel verdriet ervaren, wat in de periode daarna bleef hangen. De opluchting van het begin ebde weg, steeds meer gemis en intens verdriet kwam in de plaats. Zo rauw en pijnlijk had ik me het nooit kunnen voorstellen. Soms probeerde ik het letterlijk en figuurlijk in mijn bed weg te trappen. Pijn om nooit meer zijn vrolijke stralende koppie te zien, nooit meer zijn grapjes te horen, nooit meer hem ontzettend te zien lachen en nooit meer zo'n heerlijke knuffel van hem te krijgen.
In dit verdriet kwam mijn droom van de marathon bovendrijven. Een marathon voor het goede doel. Toch nog een soort verbinding met Tim.

We hebben er lang over gedaan om te bedenken wat we met zijn as wilden doen. Uiteindelijk hebben we besloten de meeste as bij ons thuis te laten. Inmiddels is er een hele mooie amethyst aangeschaft, een urn in de vorm van een steenmannetje en komt er nog een sierurn van glas met een regenboog er in.
Wij, de dames, hebben assieraden, die gelukkig afgelopen donderdag nog geleverd konden worden. Rick onze oudste zoon heeft een mooie buddha met as. Mart wil nog even nadenken wat hij wil aanschaffen.

De week voor zijn sterfdatum was ik heel emotioneel. Vele beelden, leuke en minder leuke, flitsten voorbij. Ik werd ook toevallig met situaties geconfronteerd die een grote relatie met Tim hadden.
Omdat wij van jongs af aan echte Sinterklaas-vierders zijn, met cadeau's, gedichten en surprises, hebben we besloten om het dit jaar toch te 'vieren'. Dit kan niet zonder dat Tim heel erg in onze gedachten aanwezig zal zijn. Vorig jaar had hij gelukkig zijn school-surprise al klaar, maar zaten we thuis vlak voor zijn overlijden middenin de voorbereidingen voor de Sint. Dus die associatie zal er altijd blijven.

Echter nu kon ik me nog niet concentreren op de Sint. Eerst zijn sterfdatum. Gelukkig was iedereen thuis deze dag. Vele mooie kaarten, prachtige boeketten, lieve sms-jes en mailtjes zijn er binnengekomen, waarvoor iedereen heel erg bedankt! Het voelde heel fijn dat Tim nog in gedachten van vele mensen was.   's Middags zijn we met z'n allen een 'bioscoopje' gaan doen. Dit vond Tim ook altijd leuk. Er draaide geen echte 'Tim-film', maar Cloud Atlas kwam wel in de buurt. Een heel apart verhaal maar gezien het soort boeken die Tim las, had hij dit vast wat gevonden. Aan het eind van de middag hebben we wat as verstrooid bij zijn 'geboorte-boom' (onze gemeente heeft voor elk kind, geboren in 2000, een boom laten planten).
's Avonds hebben we Tim zijn lievelingskostje, Foe Yong Hai, gegeten en nog geprobeerd wensballonnen op te laten. Die van Lisanne probeerden we als eerste. Het duurde even, maar daarna steeg hij prima op. Toen die van Tim, een groene, hoe kan het ook anders. Helaas was het een beetje gaan regenen en werd hij zwaar door de druppels. Toch omhoog laten gaan. Hij belandde echter in de tuin van de overburen, wat oudere mensen. Wij aanbellen, die mensen begrepen er niets van (schrokken misschien wel even van ons). Voordat we het uitgelegd hadden, steeg hij toch uit de tuin op, maar kwam niet veel verder meer. Ik zei; "Tim wil nog bij ons blijven", Rick zei: "volgens mij zou Tim om de hele situatie erg hebben moeten lachen". Dit vond ik wel een mooie gedachte. Hierna rustig de avond op de bank voor de buis doorgebracht en was deze dag, waar ik zo tegenop zag, ten einde..........

Mijn volgend 'blogje' zal ik een stuk korter maken